اهو وڻ لڳي ٿو ۽ انهن کي الڳ الڳ رکيو. 191.
جڏهن ڪي لشڪر ماريا ويا ۽ ڪي ڀڄي ويا، تڏهن نسمڀ جي ذهن ۾ ڏاڍي سختي ٿي.
هو چانڊئي جي اڳيان مضبوطيءَ سان بيٺو ۽ زبردست جنگ وڙهي، هڪ قدم به پوئتي نه هٽيو.
چانديءَ جا تير ڀوتن جي منهن تي لڳا ۽ زمين تي وڏو رت وهي ويو.
ائين ٿو لڳي ته راهو آسمان ۾ سج کي پڪڙيو آهي، جنهن جي نتيجي ۾ سج کي رت جو وڏو نقشو بڻايو ويو آهي. 192.
چانڊئي پنھنجي ھٿ ۾ ڀلو پڪڙي وڏي طاقت سان دشمن جي پيشانيءَ تي ھن طرح ڌڪيو،
ته اها هيلمٽ کي ڪپڙي وانگر سوراخ ڪري ڇڏي.
رت جي وهڪري جي وهڪري مٿان وهي رهي آهي، ان جي مقابلي ۾ شاعر ڪهڙو تصور ڪيو آهي؟
شيو جي ٽين اک جي کولڻ سان، روشني هن طرح ظاهر ٿيو. 193.
ڀوت، پنهنجي طاقت سان، اهو ڀلو ڪڍي ورتو ۽ ان ئي تيزيءَ سان چانڊئي کي ماريو.
ڀوڳ ديويءَ جي منهن تي ڪري پيو، جنهن جي نتيجي ۾ سندس منهن مان رت وهڻ لڳو، جنهن هڪ عجيب منظر پيدا ڪيو.
شاعر جي ذهن ۾ جيڪا نسبت اڀري آهي، تنهن کي هن ريت چئي سگهجي ٿو:
مون کي ائين لڳي رهيو هو ته لنڪا جي سڀ کان سهڻي عورت جي ڳلي ۾ چبايل پنن جو لعاب نظر اچي رهيو آهي.
نسمب هڪ تمام وڏي جنگ وڙهي آهي، جيڪو شاعر ان جي شان کي بيان ڪري سگهي؟
اهڙي جنگ ڀشم، درون چاريا، ڪرپچريا، ڀيم، ارجن ۽ ڪرنا نه وڙهي هئي.
رت جو وهڪرو ڪيترن ئي ڀوتن جي جسمن مان وهي رهيو آهي، ڇاڪاڻ ته انهن کي تيرن سان سوراخ ڪيو ويو آهي.
ائين ٿو لڳي ته رات ختم ٿيڻ لاءِ سج جون شعاعون سڀني ڏهن طرفن کان فجر جي وقت پکڙجي رهيون آهن.
چانڊئي جنگ جي ميدان ۾ پنهنجي سڪ سان داخل ٿي ۽ ڪاوڙ ۾ اچي ڪيترن ئي ڀوتن کي ماري ڇڏيو.
پوءِ هن گديءَ کي پڪڙي ان کي گھمايو، اها چمڪندي پوءِ زور سان رڙ ڪري، ان سان دشمن جي فوج کي ماري ڇڏيائين.
هن پنهنجي ملڪ ۾ پنهنجي چمڪندڙ تلوار کڻي، هن زمين تي وڏن ڀوتن جا مٿا اڇلائي ڇڏيا آهن.
لڳي ٿو ته رام چندر جي جنگ ۾ زبردست حنومان وڏي جبل کي ڪيرائي ڇڏيو هو.
ھڪڙو ڏاڍو طاقتور شيطان، پنھنجي تلوار ھٿ ۾ کنيو ۽ زور سان رڙ ڪري ڊوڙندو آيو.
چانڊئي، ميان مان پنهنجي ٻانهي تلوار ڪڍي، وڏي طاقت سان ڀوت جي جسم تي وار ڪيو.
هن جو مٿو ڦاٽي پيو ۽ زمين تي ڪري پيو، شاعر اهڙي نسبت جو تصور ڪيو آهي.