تڏهن ئي ناراض ٿي سري ڪال
۽ سڀ هٿيار ڍڪي، رٿ تي چڙھيو.
(انهي ڪرڻ جو اصل مقصد هو) سڀني دشمنن کي تباهه ڪرڻ
۽ سڀني بزرگن جي روح جي حفاظت. 102.
جان ۽ مال جو پالڻھار
هو ٻانهن جي حفاظت لاءِ مٿي چڙهي ويو.
جنهن جي جهنڊي ۾ تلوار (سندس نشان) سينگاريل هئي
۽ جنهن کي ڏسي دشمن پريشان ٿي ويندا هئا. 103.
اسيدھوجا (جنهن جي پيشاني تي تلوار جو نشان آهي، مطلب ته مها ڪال) ڏاڍو ناراض ٿيو ۽ مٿي چڙهي ويو.
۽ دشمنن جي گروهه کي کليل شڪست ڏني.
(هن) بزرگن جي حفاظت ڪئي
۽ دشمن جي لشڪر کي هڪ هڪ ڪري تباهه ڪيو. 104.
(هن) هر هڪ کي هڪ تل جي ماپ تائين ڪٽيو
۽ هاٿين، گھوڙن ۽ سوارين کي تباهه ڪري ڇڏيو.
بيشمار جنات هن کان اٿيا ۽ ڊوڙڻ لڳا
مهاڪل کي گهيرو ڪيو. 105.
جڏهن خوفناڪ جنگ شروع ٿي
سو هاٿي ۽ گھوڙا ذبح ڪيا ويا.
گدھ ۽ گدڙ گوشت کڻي ويا
۽ ويڙهاڪن جنگ ڇڏي ڀڄي ويا. 106.
پوءِ مها ڪالا هٿيار کنيا ۽ ڏاڍو ناراض ٿيو
۽ هڪ خوفناڪ ويس ورتو.
(هن) ناراض ٿي ڪيترائي تير مارايا
۽ ڪيترن ئي دشمنن جا مٿو ڪٽي ڇڏيو. 107.
خچوتاڻي سان جنگ شروع ٿي.
(وڏي عمر) ڪيترائي دشمن يما لوڪ ڏانهن موڪليا.
(گهوڙن جي ڇرن جي آواز سان) زمين پريشان ٿي وئي.
۽ زمين جا ڇهه فوٽ (پٽ، پڊ) آسمان ۾ اڏامي ويا. 108.
جڏهن ته فقط هڪ جهنڊو رهجي ويو
سو اهڙي خوفناڪ جنگ لڳي
اهو مها ڪال پسي ويو.
(هن) اهو سڀ ڌوئي ڇڏيو ۽ زمين تي اڇلائي ڇڏيو. 109.
(عظيم عمر جي) منهن جو پگهر جيڪو زمين تي ڪري پيو.
پوءِ هن ڀٽچارج جو روپ اختيار ڪيو.
(پوءِ) ڍڌي سين، ڍاٽي جو لاش (‘باپو‘) ورتو
۽ ڪرخ آيت ۾ (عظيم عمر جي ڪاميابيءَ جو) ورجايو. 110.
جنهن تي سڏ ڪرپان کي لڳو.
بنايو (هن کي) هڪ کان ٻه ماڻهو.
(پوءِ) ٻه ماڻهو حملو ڪندا هئا
۽ هڪ پل ۾ ٻه چار ٿي ويندا. 111.
ان کان پوءِ ڪالھ سخت جنگ لڳي
۽ ڪيترن ئي طريقن سان جنات کي ماريو.
(جڏهن وڏي ڄمار) زمين تي وڌيڪ پسيو پيو،
تنهن ڪري ڀوم سين هن کان هڪ لاش ورتو. 112.
(هن) پنهنجو ڪرپن ڪڍي (دشمن جي فوج ۾) چارج ڪيو.
ان مان بيشمار گانن جو روپ ورتو.
ڪيترائي ڍول، پٽا ۽ ٽال وڄائيندا آهن
۽ چانگ، مچانگ ۽ اُپانگ (گھنٽيون وڄائڻ وغيره) پڙهندا هئا. 113.