هن پنهنجي ڪمان ۽ تيرن کي هٿن ۾ جهليو، هن جي ذهن ۾ ڏاڍي ڪاوڙ هئي
ڪمان کي ڪن ڏانهن ڇڪي، تير سان دشمن جي دل کي ڇهي ڇڏيو.
هن پنهنجي ڪمان کي پنهنجي ڪن تائين ڇڪي، دشمن جي دل کي ائين سوراخ ڪيو جيئن نانگ هن جي سوراخ ۾ داخل ٿئي. 1411.
دشمن کي تيرن سان مارڻ کان پوءِ، تلوار سان مارڻ لڳو
جنگ جي ڪري زمين تي رت وهڻ لڳو ۽ لاشن کي بي جان ڪري زمين تي اڇلائي ڇڏيائين.
ان منظر جي خوبصورتيءَ جو نمونو شاعر پنهنجي وات مان هن طرح بيان ڪيو آهي.
شاعر هن تماشي کي بيان ڪندي چوي ٿو ته معلوم ٿئي ٿو ته انهن تي تلوار نه لڳي هئي، بلڪ يما جي عذاب جي ڪري هيٺ لهي وئي هئي.
جڏهن هن ڀوت کي ماريو ويو، تڏهن ڀوتن جو لشڪر سندن غضب ۾ اچي مٿس اچي پيو
انهن جي اچڻ تي، هن مختلف قسم جي هٿيارن سان جنگ شروع ڪئي
انهيءَ جاءِ تي ڪيترائي ڀوتارا زخمي ٿيا ۽ خرگ سنگهه کي به ڪيترائي زخمي ٿيا
زخمن جي سختيءَ کي برداشت ڪندي، بادشاهه وڙهندو رهيو ۽ پنهنجي زخمن کي ظاهر نه ڪيائين.1413.
سڀ ڀوت مٿس ڪاوڙ ۾ اچي ويا
ڪمان، تير، چٺي، خنجر وغيره کڻي، تلوارون به ڍڳن مان ڪڍيائين.
غضب جي باهه ۾، انهن جي زندگي جي توانائي وڌي وئي ۽ انهن جي عضون خدا کي ڀڙڪايو
اهي بادشاهه تي پنهنجا ڌڪ هڻي رهيا هئا جيئن سونار جي فيشن واري سون جي جسم.1414.
اُهي سڀئي (راکشس) جن راجا (خرگ سنگهه) سان جنگ وڙهي هئي (اتي) ناس ٿي ويا آهن.
بادشاهه سان وڙهندڙ سڀ مارجي ويا ۽ باقي دشمنن کي مارڻ لاءِ هن پنهنجا هٿيار هٿ ۾ کنيا.
پوءِ ان بادشاھه ڪمان ۽ تير ھٿ ۾ کنيا ۽ دشمنن جي لاشن کان محروم ڪيائين.
سندس ڪمان ۽ تير هٿن ۾ کڻي، بادشاهن پنهنجا جسم بنا سرن جي ڪري ڇڏيا ۽ جيڪي اڃا به ساڻس وڙهندا رهيا، سي سڀ ناس ٿي ويا.
هڪ تمام وڏو شيطاني ويڙهاڪ هو، جنهن انتهائي ڪاوڙ ۾ بادشاهه تي ڪيترائي تير ڇڏيا
اهي تير آخر تائين بادشاهه جي جسم ۾ داخل ٿيا
پوءِ بادشاهه، ڏاڍي ڪاوڙ ۾، دشمن تي لڙڪ هنئي، جيڪا بجليءَ وانگر سندس جسم ۾ داخل ٿي وئي.
معلوم ٿيو ته نانگن جو راجا گرود جي خوف کان پاڻ کي جهنگ ۾ لڪائڻ آيو.
جيئن ئي سانگ ظاهر ٿيو، (هن) جان ڏئي ڇڏي ۽ (اتي) ٻيو (ديو) به هو، ته کيس به تلوار سان وڍي ڇڏيائين.
هن آخري ساهه کنيو، جڏهن هن کي ڏاڙهيءَ جو ڌڪ لڳو ۽ راجا خرگ سنگهه، سخت غصي ۾ پنهنجي تلوار سان ٻين تي پنهنجا وار ڪيا.
هن ٽيهه ڀوتن کي ان جاءِ تي ماري ڇڏيو، جتي اهي جنگ جي ميدان ۾ بيٺا هئا
اهي بي جان بيٺا هئا، جيئن اندرا جي وجرا سان ٽڪرائجي مئل جبل.
ڪيبٽ
ڪيترن ئي شيطانن جا هٿ ڪٽيا ويا ۽ ڪيترن ئي دشمنن جا مٿو ڪٽيا ويا
ڪيترائي دشمن ڀڄي ويا، ڪيترائي مارجي ويا،
پر پوءِ به هي جنگجو پنهنجي هٿن ۾ تلوار، ڪهاڙي، ڪمان، گدا، ترشول وغيره کڻي دشمن جي فوج سان گڏ اڳتي وڌي رهيو هو.
هو وڙهندو رهيو آهي اڳتي وڌي رهيو آهي ۽ هڪ قدم به پوئتي نه هٽي رهيو آهي، راجا خرگ سنگهه ايترو تيز آهي جو ڪڏهن نظر اچي ٿو ۽ ڪڏهن نظر نه ٿو اچي.
شاعر جو ڪلام:
ARIL
خارگ سنگهه ناراض ٿي ڪيترن ئي راکشس کي ماري ڇڏيو
خرگ سنگهه غصي ۾ ڪيترن ئي ڀوتارن کي ماري وڌو ۽ اهي سڀ نشي ۾ لت پت ميدان جنگ ۾ ويٺا
(جيڪي) بچي ويا سي ڊڄي ڀڄي ويا
جيڪي بچي ويا، سي ڊڄي ڀڄي ويا ۽ سڀ اچي ڪرشن جي اڳيان ماتم ڪيائون.
ڪرشن جي تقرير:
DOHRA
پوءِ شري ڪرشن سڄي لشڪر کي ٻڌايو ۽ ائين چيو.
تڏهن ڪرشن لشڪر کي ٻڌڻ ۾ ئي چيو ته ”منهنجي لشڪر ۾ اهو ڪير آهي، جيڪو کڙگ سنگهه سان وڙهڻ جي قابل هجي؟
سورٿا
ڪرشن جا ٻه ويڙهاڪ سخت ڪاوڙ ۾ ٻاهر آيا
اهي ٻئي اندرا وانگر شاندار، بهادر ۽ زبردست جنگجو هئا.1421.
سويا
جھرجھر سنگهه ۽ جوجھان سنگهه، چڱي لشڪر ساڻ کڻي، سندس اڳيان ٿيا
گهوڙن جي ڇرن جي آواز سان، ست ئي عالم ۽ ڌرتي ڌڙڪڻ لڳي.