هوءَ، جيڪا سمڀ ۽ نسمڀ کي مارائي هندستان تي بادشاهي عطا ڪري ٿي
جيڪو ان کي ياد ڪري ٿو ۽ ان جي خدمت ڪري ٿو، ان کي پنهنجي دل جي خواهش مطابق اجر ملي ٿو.
۽ سڄي دنيا ۾ هن جهڙو غريبن جو سهارو ٻيو ڪو نه آهي.
ديوي جي ساراهه جي پڄاڻي،
برهما کي ڌرتيءَ جي دعا:
سويا
جنات جي وزن ۽ خوف سان زمين ڳري وزن سان ڳري ٿي وئي،
جڏهن ڌرتيءَ تي ڀوتن جي وزن ۽ خوف جي ڪري، هوءَ ڳئونءَ جو روپ اختيار ڪري بابا برهما وٽ وئي.
برهما (هن کي چيو ته) تون ۽ مان گڏجي اتي هلون، جتي وشنو رهي ٿو.
برهما چيو ته اسان ٻئي وڏي وشنو وٽ وينداسين ته اسان جي دعا ٻڌڻ لاءِ عرض ڪريون.
سڀ طاقتور ماڻهو برهما جي اڳواڻي ۾ اتي ويا
ساجن ۽ ٻيا سڀ کان وڏي وشنو جي اڳيان ائين روئڻ لڳا ڄڻ ڪنهن کين ماريو هجي
شاعر ان تماشي جي حسن جو ذڪر ڪندي چوي ٿو ته اهي ماڻهو ظاهر ٿيا
جيئن ڪو واپاري پوليس آفيسر جي اڳيان روئي رهيو هجي، جنهن کي سردار جي چوڻ تي ڦريو ويو هجي.
برهما، ديوتائن جو سمورو سامان پاڻ سان وٺي ڀڄي ويو، جتي هڪ ڳرو سمنڊ هو.
برهما ديوتائن ۽ لشڪر سان گڏ کير جي سمنڊ ۾ پهچي ويو ۽ وشنو جي پيرن کي پاڻي سان ڌوئي ڇڏيو.
وشنو کي جهاز ۾ ويٺي ڏسي، برهما سندس پيرن تي ڪري پيو.
اُن عظيم رب کي ڏسي، چار مُنهن وارو برهما سندس پيرن تي ڪري پيو، جنهن تي رب چيو ته، ”تون وڃ، مان اوتار وٺندس ۽ ڀوتن کي ناس ڪري ڇڏيندس.
خدا جون ڳالهيون ٻڌي سڀني ديوتائن جون دليون خوش ٿي ويون.
رب پاڪ جون ڳالهيون ٻڌي سڀ ديوتائون راضي ٿي ويا ۽ کيس سجدو ڪري واپس پنهنجي ماڳن ڏانهن روانا ٿيا.
انهيءَ منظر جي تشبيهه عظيم شاعر پنهنجي ذهن ۾ (اهڙيءَ طرح) سڃاڻي ورتي هئي.
اهو تماشو ڏسي شاعر چيو ته اهي ڳئون جي رڻ وانگر موٽي رهيا آهن.
رب جو ڪلام:
DOHRA