هن جي شڪل ڏاڍي سهڻي هئي ۽ هر ڪو هن جي ساراهه ڪندو هو
هن جي شڪل ڏاڍي سهڻي هئي ۽ هر ڪو هن جي ساراهه ڪندو هو
ڪرشن کي جنگل ۾ گوپا ڇوڪرن سان ڏسي شاعر چوي ٿو ته رب ڪنس کي مارڻ لاءِ لشڪر تيار ڪيو آهي.
ڪيبٽ
هن جو چهرو ڪنول جهڙو آهي، اکيون مهانگيون آهن، هن جي کمر لوهه وانگر آهي ۽ هٿ لوٽس وانگر ڊگها آهن.
هن جي ڳلي رات جي تاري وانگر مٺي آهي، نڪ طوطي وانگر، ابرو ڪمان وانگر ۽ ڳالهائڻ گنگا وانگر صاف آهي.
عورتن کي رغبت ڏيارڻ تي، هو آس پاس جي ڳوٺن ۾ چنڊ وانگر هلندا آهن، آسمان ۾ هلندا آهن، پيار جي بيمار عورتن کي رغبت ڏيندا آهن.
190. گھٽ عقل وارا ماڻهو، هن راز کي نه ڄاڻندي، اعليٰ صفتن جي ڪرشن کي رڳو ڳئون چرندڙ سڏين ٿا.
ڪرشن کي خطاب ڪندي گوپين جو ڪلام:
سويا
برج ڀوميءَ جون سڀ عورتون گڏ ٿي ڪرشن کي چوڻ لڳيون.
برجا جون سڀئي عورتون گڏ ٿي پاڻ ۾ ڳالهيون ڪرڻ لڳيون ته هن جو چهرو اونڌو آهي، هن جو چهرو چنڊ جهڙو آهي، اکيون ڪتي جهڙيون آهن، هو رات ڏينهن اسان جي دل ۾ رهندو آهي.
دشمن جي ڪا به شيءِ ان تي اثر انداز نه ٿي سگهي. اسان پنهنجي دلين ۾ اهو سچ سکيو آهي.
اي دوستو! هن جي باري ۾ ڄاڻڻ سان، دل ۾ خوف پيدا ٿئي ٿو ۽ اهو ظاهر ٿئي ٿو ته محبت جو ديوتا ڪرشن جي جسم ۾ رهي ٿو.
ڪرشن جو ڪلام:
سويا
سڀ گوپيون ڪرشن سان گڏ ويون ۽ کيس چيائون.
� � تون پاڻ کي هڪ اوتار جي روپ ۾ ظاھر ڪرڻ وارو آھين، تنھنجي عظمت کي ڪير به نه ٿو ڄاڻي
ڪرشن چيو ته منهنجي شخصيت جي ڪنهن کي به خبر نه پوندي.
مان پنهنجا سمورا ڊراما صرف ذهن کي خوش ڪرڻ لاءِ ڏيکاريندو آهيان.���192.
ان جاءِ تي خوبصورت ٽانڪيون هيون، جن ذهن ۾ جاءِ ٺاهي ۽
انهن جي وچ ۾ هڪ ٽانڪي هئي خوبصورت سفيد گلن سان چمڪندڙ،
انهيءَ ٽانڪي جي اندر هڪ دڙو ڦاٽندو نظر آيو ۽ اڇي گلن کي ڏسي شاعر کي ائين لڳو ته ڌرتي،
سوين اکين سان، ڪرشن جي شاندار راند کي ڏسڻ آيو آهي. 193.
ڪرشن جو هڪ انتهائي خوبصورت روپ آهي، جنهن کي ڏسي خوشي وڌي ٿي
ڪرشن جنگل ۾ انهن هنڌن تي راند ڪندو آهي، جتي اونهي ٽانڪيون هونديون آهن
ڪرشن جنگل ۾ انهن هنڌن تي راند ڪندو آهي، جتي اونهي ٽانڪيون هونديون آهن
گوپا ڇوڪرا ڪرشن کي متاثر ڪن ٿا ۽ انهن کي ڏسي غمگين دلين جا ڏک دور ٿي وڃن ٿا، ڪرشن جي شاندار راند کي ڏسي زمين به خوش ٿي وئي ۽ وڻ به، جيڪي ڌرتيءَ جي وارن جون علامتون آهن، سيءَ تي ٿڌاڻ محسوس ڪن ٿا.
شري ڪرشن پنهنجي جسم کي پل هيٺان جھڪايو ۽ مرلي وڄائڻ شروع ڪيو (ان جو آواز ٻڌي).
هڪ وڻ هيٺان بيٺو ڪرشنا پنهنجي بانسري وڄائي ٿو ۽ جمنا، پکي، نانگ، يڪشا ۽ جهنگلي جانور سميت سڀ پکڙيل آهن.
هو جنهن به بانسري جو آواز ٻڌو، چاهي هو پنڊت هجي يا عام ماڻهو، متوجه ٿي ويو.
شاعر چوي ٿو ته اها بانسري نه آهي، ظاهر آهي ته اها نر ۽ مادي موسيقيءَ جو هڪ ڊگهو رستو آهي.195.
ڪرشن جي خوبصورت چهري کي ڏسي ڌرتيءَ پنهنجي دل ۾ مٿس مگن ٿي وئي آهي
سوچيان ٿو ته هن جي خوبصورت شڪل جي ڪري، هن جي شڪل انتهائي چمڪندڙ آهي
پنهنجي ذهن جي ڳالهه ڪندي شاعر شيام هي مثال ڏئي ٿو ته زمين،
196.
گوپا جو ڪلام:
سويا
هڪ ڏينهن گوپس ڪرشن کي عرض ڪيو ته هتي هڪ ٽانڪي آهي، جتي ڪيترائي ميوي جا وڻ پوکيل آهن
هن وڌيڪ شامل ڪيو ته اتي شراب جا bunch هن جي کائڻ لاء تمام مناسب آهن
پر اتي ڊنوڪا نالي هڪ شيطان رهي ٿو، جيڪو ماڻهن کي ماري ٿو
اهو ئي شيطان انهيءَ ٽانڪي جي حفاظت ڪري ٿو، هو رات جو ماڻهن جي پٽن کي پڪڙي ٿو ۽ صبح جو اٿڻ ڪري کين کائي ٿو.
ڪرشن جو ڪلام:
سويا
ڪرشن پنهنجي سڀني ساٿين کي ٻڌايو ته ان ٽانڪي جا ميوا واقعي سٺا آهن
بلرام به ان وقت چيو هو ته امرت انهن جي اڳيان بيڪار آهي
اچو ته اتي وڃون ۽ شيطان کي ماريون، ته جيئن آسمان (آسمان) ۾ ديوتائن جا ڏک دور ٿين.
اهڙيءَ ريت سڀئي خوش ٿي پنهنجيون بانسري ۽ ڪنچون وڄائي ان طرف هليا ويا.