هاٿيءَ جي ٽنگ جهڙو هٿ وچ ۾ ڪٽيو ويو آهي ۽ شاعر ان کي هن طرح عڪس ڪيو آهي:
يعني ٻن نانگن جي پاڻ ۾ وڙهندي ڪري ڇڏيائين.144.
DOHRA,
چانڊئي ڀوتن جي تمام طاقتور لشڪر کي ڀڄائي ڇڏيو.
جيئن رب جي نالي جي ياد ڪرڻ سان گناهه ۽ تڪليفون دور ٿي وڃن ٿيون.
سويا،
ديوتا کان ڀوت ائين ڊڄي ويا، جيئن سج کان اوندهه، جيئن واءَ مان ڪڪر ۽ مور مان نانگ.
جيئن هيروز کان بزدل، سچ کان ڪوڙ ۽ شينهن کان هرڻ هڪدم خوفزده ٿي ويندا آهن.
جهڙيءَ طرح بخل کان ساراهه، جدائي مان خوشي ۽ بڇڙي پٽ کان خاندان تباهه ٿي ويندو آهي.
جهڙيءَ طرح ڪاوڙ سان ڌرم ناس ٿئي ٿو ۽ عقل ۽ فڪر سان، ساڳيءَ طرح جنگ ۽ وڏي ڪاوڙ سان اڳتي وڌيو.
ڀوتن وري جنگ لاءِ موٽي آيا ۽ وڏي ڪاوڙ ۾ اڳتي ڊوڙڻ لڳا.
انهن مان ڪي پنهنجا تيز گهوڙا ڊوڙندا آهن، جيڪي تيرن سان لڳل پنهنجا ڪمان ڇڪيندا آهن.
جنهن مٽيءَ کي گهوڙن جي ٿنڀن مان پيدا ڪيو ويو آهي ۽ مٿي چڙهي ويو آهي، تنهن سج جي گولي کي ڍڪي ڇڏيو آهي.
ائين لڳي رهيو هو ته برهما ڇهن نيدر لفظن ۽ اٺن آسمانن سان چوڏهن جهانن کي پيدا ڪيو آهي (ڇاڪاڻ ته مٽي جو دائرو اٺون آسمان بڻجي ويو آهي).
چانڊئي، پنهنجو زبردست ڪمان کڻي، پنهنجي تيرن سان ڀوتن جي جسمن کي ڪپهه وانگر چٽيو آهي.
هُن هاٿين کي پنهنجي تلوار سان ماري ڇڏيو آهي، جنهن جي ڪري ڀوتن جو غرور اَکَ ٻوٽي جي ٻوٽن وانگر اُڏي ويو آهي.
ويڙهاڪن جي سرن جون سفيد پگڙيون رت جي وهڪري ۾ وهي رهيون هيون.
لڳي رهيو هو ته سرسوتي جو وهڪرو، هيرو جي ساراهه جا بلبل وهي رهيا آهن. 148.
ديوي، پنهنجي گدا کي هٿ ۾ وٺي، وڏي غضب ۾، ڀوتن جي خلاف سخت جنگ ڪئي.
هن پنهنجي تلوار هٿ ۾ جهلي، زبردست چانڊڪا کي ماري ڇڏيو ۽ ڀوتن جي لشڪر کي مٽيءَ ۾ ملائي ڇڏيو.
هڪ مٿو پگڙيءَ سان هيٺ ڪري ڏسي، شاعر خيال ڪيو،
ته نيڪ عملن جي پڄاڻيءَ سان آسمان مان هڪ ستارو زمين تان ڪري پيو.
پوءِ ديوي پنهنجي وڏي طاقت سان وڏن هاٿين کي ڪڪرن وانگر پري اڇلائي ڇڏيو.
تير کي هٿ ۾ جهليندي هن ڪمان کي جهليو جنهن ۾ شيطانن کي تباهه ڪيو ويو ۽ وڏي شوق سان رت پيتو.