(هن کي) ٻارهن سالن تائين پاڻ سان گڏ وٺي رهيو.
يقينن، گهر ۾ پٽ پيدا ٿيندو.
ان ۾ ٻي ڪا به شيءِ (يا معنيٰ) نه آهي. 10.
انهيءَ منيءَ کي وڏو نسل سمجهو
۽ هن کي ڪڏهن به ناقابل نه سمجهيو ('بنسا').
رمبها (اپاچرا) جهڙيون عورتون کائي ويون آهن
پر (اُن) قسم کنئيندڙ ماڻهوءَ پنهنجي واعدي کان نه هٽيو آهي. 11.
(تنهنڪري) تون ۽ مان ٻئي اتي گڏ هلون ٿا
۽ ڪيئن پيرن تي بيهي ساج کي (گھر) کڻي آيو.
هن کي ٻارهن سال مون سان گڏ سمهڻ ڏيو
۽ گهر ۾ هڪ پٽ حاصل ڪريو بغير ڪنهن پريشاني جي. 12.
اها ڳالهه ٻڌي بادشاهه اٿي بيٺو
۽ راڻيءَ سان گڏ اُن ٻوٽي وٽ ويو.
جتي وڄ آسمان کي ڇهي رهيا هئا.
(اها بنهه) ڏاڍي خوفناڪ هئي (جنهن کي) بيان نٿو ڪري سگهجي. 13.
راجا راڻي سان گڏ اتي ويو
۽ (وڏي) ان بابا کي ڏٺو.
ان سان گڏ عورت به سندس پيرن تي ويٺي
۽ اهو خيال ذهن ۾ ٺاهيو. 14.
شيو پنهنجي خواب ۾ ڇا چيو هو،
مون ان کي پنهنجي اکين سان ڏٺو آهي.
جيئن ته ان کي ڪيئن گهر وٺي
۽ ان کي راڻي سان وٺي. 15.
جيئن بادشاهه پيرن تي ڪري پيو
منيءَ هر وقت اکيون نه کوليون.
بادشاهه پنهنجو مٿو ڇنڊيندو هو
۽ کيس وڏو عالم سمجهندو هو. 16.
جڏهن بادشاهه ڪيترائي ڀيرا ڪري پيو،
پوءِ منيءَ جون ٻئي اکيون کوليون.
هن چيو ته ڪهڙي (ڪم) لاءِ آيا آهيون
۽ ڪهڙي سبب سان عورت کي پاڻ سان وٺي آيو آهين. 17.
اسان منگي ماڻهو جنگل جا رهواسي آهيون
۽ اسان صرف هڪ امر جو نالو ڄاڻون ٿا.
جتي بادشاهه ۽ رعيت رهن ٿا (اسان کي خبر ناهي).
اسان رب جي رس ۾ مشغول آهيون. 18.
اي راجن! هي اسان جي ملڪيت ڇا آهي؟
جيڪو (توهان) اسان کي ڏيکاريو.
ڪنهن جي گهر نه ويندا آهيون،
(صرف) اسان بان ۾ ئي هري ۾ غور ڪندا آهيون. 19.
(جواب ۾ راجا مني چوڻ لڳو)
مهرباني ڪري بادشاهه جي گهر ۾ وڃو ۽ اسان جا وڏا گناهه مٽايو.
مهرباني ڪري ٻارهن سالن تائين رهو.
پوءِ پاڻ ئي بنهه جو رستو وٺي. 20.
جڏهن بادشاهه ڏاڍي التجا ڪئي،
تڏهن ريڪيءَ جواب ڏنو ته:
توهان جي گهر ۾ اسان جو ڪاروبار ڇا آهي؟
اي راجن! (ڇو) تون بار بار پيرن کي پڪڙين ٿو. 21.
(بادشاهه جواب ڏنو) توهان جي باري ۾ شيو پاڻ اسان کي ٻڌايو آهي.