سڄي لشڪر شيو جي اها حالت ڏٺي.
لشڪر جڏهن شيو جي اها حالت ڏٺي، تڏهن شيو جي پٽ گنيش پنهنجي هٿ ۾ لانس کنيو.
جڏهن (گنيشا) ڀورو هٿ ۾ کنيو
پوءِ بادشاهه جي سامهون بيٺو
۽ هٿ جي (پوري) طاقت سان بادشاهه مٿان (طاقت) هليو ويو.
1511ع ۾ شڪتي (لينس) هٿ ۾ کڻي بادشاهه جي سامهون آيو ۽ پنهنجي هٿ جي پوري طاقت سان ان کي بادشاهه ڏانهن اهڙيءَ ريت اڇلايائين، جو اهو ٿلهو نه، پر موت هو.
سويا
اچي راجا ڏاهر کي روڪيو ۽ هڪ تيز تير دشمن جي دل ۾ وڌو.
ان تير گنيش جي گاڏي تي حملو ڪيو
گنيشا جي پيشانيءَ ۾ هڪ تير لڳيو، جيڪو هن کي ڌڪ لڳو. (اهو تير) اهڙيءَ طرح سينگاريل هو،
ٻيو تير گنيش جي پيشانيءَ تي ٿلهو ٿي لڳو ۽ ائين لڳو ڄڻ تير جهڙو گڊ هاٿي جي پيشانيءَ ۾ ڦاسي پيو آهي.
هوشيار رهيو ۽ پنهنجي ٻلي تي چڙهڻ، شيو هڪ ڪمان ورتو ۽ هڪ تير مارايو.
انهيءَ پاسي، هوش ۾ اچي، شيو پنهنجي گاڏيءَ تي چڙهائي، پنهنجي ڪمان مان تير ڪڍي ڇڏيو ۽ بادشاهه جي دل ۾ هڪ انتهائي تيز تير وڌو.
شيو اهو سوچي خوش ٿيو ته راجا کي ماريو ويو آهي، پر بادشاهه هن تير جي اثر کان ٿورو به نه ڊڄي.
بادشاهه پنهنجي ترخ مان تير ڪڍي پنهنجو ڪمان ڪڍيو.1513.
DOHRA
پوءِ ان بادشاهه دشمن کي مارڻ جو سوچيو ۽ هڪ تير هن جي ڪنن تائين پهچايو
بادشاهه، شيو کي پنهنجو نشانو بڻائي، پنهنجي ڪمان کي هن جي ڪن تائين ڇڪي، هڪ تير هن جي دل ڏانهن وڌو ته جيئن هن کي يقيني طور تي ماريو وڃي. 1514.
چوپي
جڏهن هن شيو جي سينه ۾ تير ماريو
جڏهن هن پنهنجو تير شيو جي دل ڏانهن وڌو ۽ ساڳئي وقت ان زور آور شيو جي فوج ڏانهن ڏٺو.
(پوءِ ان وقت) ڪارتڪ پنهنجي لشڪر سان حملو ڪيو
ڪارتيڪيا پنهنجي لشڪر سميت تيزيءَ سان اچي رهيو هو ۽ گنيش جا گانا ڏاڍا ڪاوڙيل هئا.
سويا
ٻنهي کي ايندي ڏسي بادشاهه کي دل ئي دل ۾ ڪاوڙ آئي.
هنن ٻنهي کي ايندي ڏسي بادشاهه کي ڏاڍي ڪاوڙ لڳي ۽ پنهنجي هٿن جي زور سان هنن جي گاڏيءَ تي تير هنيو.
هن هڪدم گانن جي لشڪر کي يما جي گهر ڏانهن موڪليو
راجا کي ڪارتيڪيا ڏانهن وڌندو ڏسي، گنيش به جنگ جو ميدان ڇڏي ڀڄي ويو. 1516.
جڏهن شيو جي جماعت کي شڪست آئي (تڏهن) بادشاهه خوش ٿيو (۽ چيو) اي!
شيو جي لشڪر کي تباهه ۽ مجبور ڪري ڀڄڻ تي مجبور ڪري، راجا دل ۾ خوش ٿيو ۽ وڏي آواز ۾ چيائين ته ”اوهين سڀ ڊڄي ڇو ڀڄي رهيا آهيو؟
(شاعر) شيام چوي ٿو ته، ان وقت کڙگ سنگهه پنهنجي هٿ ۾ شنخ وڄايو
ان کان پوءِ خارگ سنگهه پنهنجو شنک هٿ ۾ کنيو ۽ ان کي وڄايو ۽ هو يما جي روپ ۾ ظاهر ٿيو، جنگ ۾ پنهنجا هٿيار کڻي رهيو هو.
جڏهن سندس للڪار ٻڌو ويو، تڏهن پنهنجين تلوارن کي هٿ ۾ کڻي، ويڙهاڪن ڏانهن واپس آيا
جيتوڻيڪ اهي شرمسار ضرور ٿيا هئا، پر هاڻي اهي بي خوف ۽ مضبوطيءَ سان بيٺا هئا ۽ سڀني گڏجي پنهنجو ڪنچون وڄايو.
”مار، مار“ جي رڙ سان چيائون ته ”اي بادشاهه! توهان ڪيترن ئي ماڻهن کي ماري ڇڏيو آهي
هاڻي توکي نه ڇڏينداسين، توکي ماري ڇڏينداسين.
جڏهن آخري ڌڪ لڳو، تڏهن بادشاهه پنهنجا هٿ کنيا.
جڏهن خوفناڪ تباهي آئي، تڏهن بادشاهه پنهنجا هٿيار کنيا ۽ هٿن ۾ خنجر، ڌاڳو، ڪهاڙي ۽ تلوار کڻي دشمن کي للڪاريو.
هن پنهنجي ڪمان ۽ تير هٿن ۾ کڻي، هيڏانهن هوڏانهن ڏسندي، ڪيترن ئي دشمنن کي ماري وڌو
بادشاهه سان وڙهندڙ ويڙهاڪن جا منهن ڳاڙها ٿي ويا ۽ آخرڪار اهي سڀ شڪست کاڌائون.
پنهنجي ڪمان ۽ تير کي هٿن ۾ کڻي، شيو بيحد ناراض ٿي ويو
هن پنهنجي گاڏي هن کي مارڻ جي ارادي سان بادشاهه ڏانهن وڌيو، هن وڏي آواز سان بادشاهه کي چيو.
”مان هاڻي توکي مارڻ وارو آهيان“ ۽ ائين چئي هن پنهنجي ڪنچ جو خوفناڪ آواز بلند ڪيو.
1520 جي قيامت تي ڪڪر گجگوڙ ڪري رهيا هئا.
اهو خوفناڪ آواز سڄي ڪائنات ۾ پکڙجي ويو ۽ اندرا به اهو ٻڌي حيران ٿي وئي
ان آواز جي گونج ستن سمنڊن، ندين، ٽڪن ۽ سومرو جبل وغيره ۾ گونجڻ لڳي.
اهو آواز ٻڌي شيشناگا به لرزجي ويو، هن سوچيو ته چوڏهين دنيا لرزجي وئي، سڀني جهانن جا جاندار،
اهو آواز ٻڌي، حيران ٿي ويا، پر بادشاهه خرگ سنگهه نه ڊڄي.