त्याने सर्व योद्ध्यांना युद्धाचे साहित्य दिले.
त्याने स्वत: शस्त्रे आणि चिलखत परिधान केले आणि असे म्हटले:��� मी आज चंडीचा वध करीन.���174.,
स्वय्या,
प्रचंड संतापाने, सुंभ आणि निसुंभ दोघेही युद्धासाठी पुढे निघाले, दहा दिशांना कर्णे वाजले.
समोर पायी योद्धे, मध्यभागी घोड्यावर योद्धे आणि त्यांच्या मागे सारथींनी रथांची रांग लावली आहे.
नशेत धुंद हत्तींच्या पालखीवर सुंदर आणि बुलंद बॅनर फडकत आहेत.
असे दिसते की इंद्राशी युद्ध करण्यासाठी, पंख असलेले मोठे पर्वत पृथ्वीवरून उडत आहेत.175.,
डोहरा,
सुंभ आणि निसुंभ यांनी आपले सैन्य गोळा करून पर्वताला वेढा घातला आहे.
त्यांच्या अंगावर त्यांनी चिलखत घट्ट बांधली आहे आणि रागाच्या भरात ते सिंहासारखे गर्जत आहेत.176.
स्वय्या,
संतापाने भरलेले सुंभ आणि निसुंभ हे पराक्रमी राक्षस रणांगणात दाखल झाले आहेत.
ज्यांचे लिमा विलक्षण आणि उदात्त आहेत, ते पृथ्वीवर आपले वेगवान घोडे चालवत आहेत.
त्या वेळी धूळ उगवते, ज्याचे कण त्यांच्या चरणांना मिठी मारतात.
असे दिसते की अदृश्य स्थानावर विजय मिळवण्यासाठी, कणांच्या रूपात असलेले मन खुरांमधून वेगवानतेबद्दल शिकायला आले आहे.177.,
डोहरा,
चंडी आणि काली या दोघांनीही त्यांच्या कानांनी थोडी अफवा ऐकली.
ते सुमेरूच्या माथ्यावरून खाली आले आणि त्यांनी मोठा गदारोळ केला.178.
स्वय्या,
बलाढ्य चंडिका आपल्या दिशेने येत असल्याचे पाहून दैत्य-राजा सुंभ अत्यंत क्रोधित झाला.
त्याला लगेच तिला मारायचे होते, म्हणून त्याने धनुष्यात बाण बसवला आणि तो ओढला.
कलीचा चेहरा पाहून त्याच्या मनात गैरसमज निर्माण झाला, कलीचा चेहरा त्याला यमाचा चेहरा वाटला.
तरीही त्याने आपले सर्व बाण सोडले आणि कयामताच्या गडगडाटांप्रमाणे गडगडले.179.,
शत्रूंच्या ढगांसारख्या सैन्यात प्रवेश करून, चंडीने आपले धनुष्य आणि बाण तिच्या हातात धरले.