श्री दशम ग्रंथ

पृष्ठ - 1337


ਭੇਦ ਅਭੇਦ ਨਹਿ ਨੈਕੁ ਬਿਚਰੋ ॥੧੧॥
भेद अभेद नहि नैकु बिचरो ॥११॥

ਜਬ ਹੀ ਘਾਤ ਨਾਰਿ ਤਿਨ ਪਾਈ ॥
जब ही घात नारि तिन पाई ॥

ਬਾਜੂ ਬੰਦ ਲਯੋ ਸਰਕਾਈ ॥
बाजू बंद लयो सरकाई ॥

ਅਪਨੀ ਕਬਜ ਕਾਢਿ ਕਰਿ ਲਈ ॥
अपनी कबज काढि करि लई ॥

ਸਤ ਕੀ ਡਾਰਿ ਤਵਨ ਮੈ ਗਈ ॥੧੨॥
सत की डारि तवन मै गई ॥१२॥

ਕਿਤਕ ਦਿਨਨ ਕਹਿ ਦੇਹ ਰੁਪਇਯਾ ॥
कितक दिनन कहि देह रुपइया ॥

ਪਠੈ ਦਯੋ ਇਕ ਤਾਹਿ ਮਨਇਯਾ ॥
पठै दयो इक ताहि मनइया ॥

ਏਕ ਹਜਾਰ ਤਹਾ ਤੋ ਲ੍ਯਾਵਹੁ ॥
एक हजार तहा तो ल्यावहु ॥

ਆਨਿ ਬਨਿਜ ਕੋ ਕਾਜ ਚਲਾਵਹੁ ॥੧੩॥
आनि बनिज को काज चलावहु ॥१३॥

ਤਿਨਕ ਹਜਾਰ ਨ ਤਾ ਕੌ ਦਿਯਾ ॥
तिनक हजार न ता कौ दिया ॥

ਜਿਯ ਮੈ ਕੋਪ ਸਾਹ ਤਬ ਕਿਯਾ ॥
जिय मै कोप साह तब किया ॥

ਬਾਧਿ ਲੈ ਗਯੋ ਤਾ ਕਹ ਤਹਾ ॥
बाधि लै गयो ता कह तहा ॥

ਕਾਜੀ ਕੋਟਵਾਰ ਥੋ ਜਹਾ ॥੧੪॥
काजी कोटवार थो जहा ॥१४॥

ਮੋ ਤੇ ਬੀਸ ਲਾਖ ਇਨ ਲਿਯਾ ॥
मो ते बीस लाख इन लिया ॥

ਅਬ ਇਨ ਮੁਝੈ ਹਜਾਰ ਨ ਦਿਯਾ ॥
अब इन मुझै हजार न दिया ॥

ਕਹੀ ਸਭੋ ਸਰਖਤ ਤਿਹ ਹੇਰੋ ॥
कही सभो सरखत तिह हेरो ॥

ਇਨ ਕੋ ਅਬ ਹੀ ਨ੍ਯਾਇ ਨਿਬੇਰੋ ॥੧੫॥
इन को अब ही न्याइ निबेरो ॥१५॥

ਛੋਰਿ ਸਰਖਤਹਿ ਸਭਨ ਨਿਹਾਰੋ ॥
छोरि सरखतहि सभन निहारो ॥

ਰੁਪਯਾ ਸੌ ਇਕ ਤਹਾ ਬਿਚਾਰੋ ॥
रुपया सौ इक तहा बिचारो ॥

ਸਾਚਾ ਤੇ ਝੂਠਾ ਤਿਹ ਕਿਯਾ ॥
साचा ते झूठा तिह किया ॥

ਸਭ ਧਨੁ ਹਰੋ ਕਾਢਿ ਤਿਹ ਦਿਯਾ ॥੧੬॥
सभ धनु हरो काढि तिह दिया ॥१६॥

ਬਹੁਰਿ ਬਚਨ ਤਿਨ ਨਾਰਿ ਉਚਾਰੇ ॥
बहुरि बचन तिन नारि उचारे ॥

ਮੈ ਨ ਰਹਤ ਹੌ ਗਾਵ ਤਿਹਾਰੇ ॥
मै न रहत हौ गाव तिहारे ॥

ਯੌ ਕਹਿ ਜਾਤ ਤਹਾ ਤੇ ਭਈ ॥
यौ कहि जात तहा ते भई ॥

ਸੋਫੀ ਯਹਿ ਕੂਟਿ ਭੰਗੇਰੀ ਗਈ ॥੧੭॥
सोफी यहि कूटि भंगेरी गई ॥१७॥

ਦੋਹਰਾ ॥
दोहरा ॥

ਨਿਰਧਨ ਤੇ ਧਨਵੰਤ ਭੀ ਕਰਿ ਤਿਹ ਧਨ ਕੀ ਹਾਨਿ ॥
निरधन ते धनवंत भी करि तिह धन की हानि ॥

ਸੋਫੀ ਕਹ ਅਮਲਿਨ ਛਰਾ ਦੇਖਤ ਸਕਲ ਜਹਾਨ ॥੧੮॥
सोफी कह अमलिन छरा देखत सकल जहान ॥१८॥

ਇਤਿ ਸ੍ਰੀ ਚਰਿਤ੍ਰ ਪਖ੍ਯਾਨੇ ਤ੍ਰਿਯਾ ਚਰਿਤ੍ਰੇ ਮੰਤ੍ਰੀ ਭੂਪ ਸੰਬਾਦੇ ਤੀਨ ਸੌ ਚਉਰਾਸੀ ਚਰਿਤ੍ਰ ਸਮਾਪਤਮ ਸਤੁ ਸੁਭਮ ਸਤੁ ॥੩੮੪॥੬੮੯੦॥ਅਫਜੂੰ॥
इति स्री चरित्र पख्याने त्रिया चरित्रे मंत्री भूप संबादे तीन सौ चउरासी चरित्र समापतम सतु सुभम सतु ॥३८४॥६८९०॥अफजूं॥

ਚੌਪਈ ॥
चौपई ॥

ਚਿਤ੍ਰ ਕੇਤੁ ਰਾਜਾ ਇਕ ਪੂਰਬ ॥
चित्र केतु राजा इक पूरब ॥

ਜਿਹ ਬਚਿਤ੍ਰ ਰਥ ਪੁਤ੍ਰ ਅਪੂਰਬ ॥
जिह बचित्र रथ पुत्र अपूरब ॥

ਚਿਤ੍ਰਾਪੁਰ ਨਗਰ ਤਿਹ ਸੋਹੈ ॥
चित्रापुर नगर तिह सोहै ॥

ਜਿਹ ਢਿਗ ਦੇਵ ਦੈਤ ਪੁਰ ਕੋ ਹੈ ॥੧॥
जिह ढिग देव दैत पुर को है ॥१॥

ਸ੍ਰੀ ਕਟਿ ਉਤਿਮ ਦੇ ਤਿਹ ਨਾਰੀ ॥
स्री कटि उतिम दे तिह नारी ॥

ਸੂਰਜ ਵਤ ਤਿਹ ਧਾਮ ਦੁਲਾਰੀ ॥
सूरज वत तिह धाम दुलारी ॥

ਜਿਹ ਸਮ ਸੁੰਦਰਿ ਨਾਰਿ ਨ ਕੋਈ ॥
जिह सम सुंदरि नारि न कोई ॥

ਆਗੇ ਭਈ ਨ ਪਾਛੇ ਹੋਈ ॥੨॥
आगे भई न पाछे होई ॥२॥

ਬਾਨੀ ਰਾਇ ਤਹਾ ਇਕ ਸਾਹਾ ॥
बानी राइ तहा इक साहा ॥

ਜਿਹ ਮੁਖੁ ਸਮ ਸੁੰਦਰਿ ਨਹਿ ਮਾਹਾ ॥
जिह मुखु सम सुंदरि नहि माहा ॥

ਸ੍ਰੀ ਗੁਲਜਾਰ ਰਾਇ ਸੁਤ ਤਾ ਕੇ ॥
स्री गुलजार राइ सुत ता के ॥

ਦੇਵ ਦੈਤ ਕੋਇ ਤੁਲਿ ਨ ਵਾ ਕੇ ॥੩॥
देव दैत कोइ तुलि न वा के ॥३॥

ਰਾਜ ਸੁਤਾ ਤਾ ਕੋ ਲਖਿ ਰੂਪਾ ॥
राज सुता ता को लखि रूपा ॥

ਮੋਹਿ ਰਹੀ ਮਨ ਮਾਹਿ ਅਨੂਪਾ ॥
मोहि रही मन माहि अनूपा ॥

ਏਕ ਸਹਚਰੀ ਤਹਾ ਪਠਾਈ ॥
एक सहचरी तहा पठाई ॥

ਜਿਹ ਤਿਹ ਭਾਤਿ ਤਹਾ ਲੈ ਆਈ ॥੪॥
जिह तिह भाति तहा लै आई ॥४॥

ਮਿਲਤ ਕੁਅਰਿ ਤਾ ਸੌ ਸੁਖੁ ਪਾਯੋ ॥
मिलत कुअरि ता सौ सुखु पायो ॥

ਭਾਤਿ ਭਾਤਿ ਮਿਲਿ ਭੋਗ ਕਮਾਯੋ ॥
भाति भाति मिलि भोग कमायो ॥

ਚੁੰਬਨ ਭਾਤਿ ਭਾਤਿ ਕੇ ਲੀਏ ॥
चुंबन भाति भाति के लीए ॥

ਭਾਤਿ ਅਨਿਕ ਕੇ ਆਸਨ ਕੀਏ ॥੫॥
भाति अनिक के आसन कीए ॥५॥

ਤਬ ਲਗਿ ਮਾਤ ਪਿਤਾ ਤਹ ਆਯੋ ॥
तब लगि मात पिता तह आयो ॥

ਨਿਰਖਿ ਸੁਤਾ ਚਿਤ ਮੈ ਦੁਖ ਪਾਯੋ ॥
निरखि सुता चित मै दुख पायो ॥

ਕਿਹ ਛਲ ਸੌ ਇਹ ਦੁਹੂੰ ਸੰਘਾਰੋ ॥
किह छल सौ इह दुहूं संघारो ॥

ਛਤ੍ਰ ਜਾਰ ਕੇ ਸਿਰ ਪਰ ਢਾਰੋ ॥੬॥
छत्र जार के सिर पर ढारो ॥६॥

ਦੁਹੂੰਅਨ ਕੇ ਫਾਸੀ ਗਰੁ ਡਾਰੀ ॥
दुहूंअन के फासी गरु डारी ॥

ਪਿਤਾ ਸਹਿਤ ਮਾਤਾ ਹਨਿ ਡਾਰੀ ॥
पिता सहित माता हनि डारी ॥

ਫਾਸ ਕੰਠ ਤੇ ਲਈ ਨਕਾਰੀ ॥
फास कंठ ते लई नकारी ॥

ਬੋਲਿ ਲੋਗ ਸਭ ਐਸ ਉਚਾਰੀ ॥੭॥
बोलि लोग सभ ऐस उचारी ॥७॥

ਇਨ ਦੁਹੂੰ ਜੋਗ ਸਾਧਨਾ ਸਾਧੀ ॥
इन दुहूं जोग साधना साधी ॥

ਨ੍ਰਿਪ ਰਾਨੀ ਜੁਤ ਪਵਨ ਅਰਾਧੀ ॥
न्रिप रानी जुत पवन अराधी ॥

ਬਾਰਹ ਬਰਿਸ ਬੀਤ ਹੈ ਜਬ ਹੀ ॥
बारह बरिस बीत है जब ही ॥

ਜਗਿ ਹੈ ਛਾਡਿ ਤਾਰਿਯਹਿ ਤਬ ਹੀ ॥੮॥
जगि है छाडि तारियहि तब ही ॥८॥

ਤਬ ਲਗਿ ਤਾਤ ਦਿਯਾ ਮੁਹਿ ਰਾਜਾ ॥
तब लगि तात दिया मुहि राजा ॥

ਰਾਜ ਸਾਜ ਕਾ ਸਕਲ ਸਮਾਜਾ ॥
राज साज का सकल समाजा ॥

ਤਬ ਲਗਿ ਤਾ ਕੋ ਰਾਜ ਕਮੈ ਹੋ ॥
तब लगि ता को राज कमै हो ॥

ਜਬ ਜਗ ਹੈ ਤਾ ਕੌ ਤਬ ਦੈ ਹੋ ॥੯॥
जब जग है ता कौ तब दै हो ॥९॥

ਇਹ ਛਲ ਤਾਤ ਮਾਤ ਕਹ ਘਾਈ ॥
इह छल तात मात कह घाई ॥

ਲੋਗਨ ਸੌ ਇਹ ਭਾਤਿ ਜਨਾਈ ॥
लोगन सौ इह भाति जनाई ॥

ਜਬ ਅਪਨੋ ਦ੍ਰਿੜ ਰਾਜ ਪਕਾਯੋ ॥
जब अपनो द्रिड़ राज पकायो ॥

ਛਤ੍ਰ ਮਿਤ੍ਰ ਕੇ ਸੀਸ ਫਿਰਾਯੋ ॥੧੦॥
छत्र मित्र के सीस फिरायो ॥१०॥

ਦੋਹਰਾ ॥
दोहरा ॥

ਤਾਤ ਮਾਤ ਇਹ ਭਾਤਿ ਹਨਿ ਦਿਯੋ ਮਿਤ੍ਰ ਕੌ ਰਾਜ ॥
तात मात इह भाति हनि दियो मित्र कौ राज ॥


Flag Counter