പണത്തോടുള്ള പിശുക്കൻ്റെ ആഗ്രഹം ഒരിക്കലും തൃപ്തിപ്പെടാത്തതുപോലെ, യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ രൂപം ഒരു അദ്വിതീയ നിധിയാണെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞ ഗുരുവിൻ്റെ ഒരു സിഖിൻ്റെ കണ്ണുകൾ ഒരിക്കലും തൃപ്തിപ്പെടാത്തതാണ്.
ഒരു പാവപ്പെട്ടവൻ്റെ വിശപ്പ് ഒരിക്കലും അടങ്ങാത്തതുപോലെ, യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ അമൃത വചനങ്ങൾ കേൾക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്ന ഒരു ഗുർസിഖിൻ്റെ ചെവികളും. എന്നിട്ടും ആ അമൃതം പോലെയുള്ള വാക്കുകൾ കേട്ടിട്ടും അവൻ്റെ ബോധത്തിൻ്റെ ദാഹം ശമിച്ചിട്ടില്ല.
ഒരു ഗുർസിഖിൻ്റെ നാവ് യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ പ്രധാന സ്വഭാവവിശേഷങ്ങൾ അനുസ്മരിച്ചുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു, ഒരു മഴപ്പക്ഷിയെപ്പോലെ കൂടുതൽ കാര്യങ്ങൾക്കായി നിലവിളിച്ചുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു, അത് ഒരിക്കലും തൃപ്തിപ്പെടുന്നില്ല.
സത്യഗുരുവിൻ്റെ അത്ഭുതകരമായ രൂപം-ഒരു നിധി-ഗൃഹം-അല്ല, എല്ലാ സദ്ഗുണങ്ങളുടെയും ഉറവയായ-അത്ഭുതകരമായ രൂപം കാണുന്നതിലൂടെയും കേൾക്കുന്നതിലൂടെയും ഉച്ചരിക്കുന്നതിലൂടെയും ഒരു സിഖിൻ്റെ ആന്തരികത ആനന്ദമയമായ പ്രകാശത്താൽ പ്രകാശിതമാകുന്നു. എന്നിട്ടും അത്തരമൊരു ഗുർസിഖിൻ്റെ ദാഹവും വിശപ്പും ഒരിക്കലും മായുന്നില്ല.