കബിത് സവായ് ഭായ് ഗുരുദാസ് ജി

പേജ് - 352

ਜਉ ਜਾਨੈ ਅਨੂਪ ਰੂਪ ਦ੍ਰਿਗਨ ਕੈ ਦੇਖੀਅਤ ਲੋਚਨ ਅਛਤ ਅੰਧ ਕਾਹੇ ਤੇ ਨ ਪੇਖਹੀ ।

jau jaanai anoop roop drigan kai dekheeat lochan achhat andh kaahe te na pekhahee |

നമ്മുടെ കണ്ണുകൊണ്ടാണ് പ്രകൃതിയുടെ സൗന്ദര്യം നാം കാണുന്നത് എന്ന് വിശ്വസിക്കുന്നെങ്കിൽ, കണ്ണില്ലാത്ത ഒരു അന്ധന് എന്തുകൊണ്ട് അതേ കാഴ്ച ആസ്വദിക്കാൻ കഴിയില്ല?

ਜਉ ਜਾਨੈ ਸਬਦੁ ਰਸ ਰਸਨਾ ਬਖਾਨੀਅਤ ਜਿਹਬਾ ਅਛਤ ਕਤ ਗੁੰਗ ਨ ਸਰੇਖ ਹੀ ।

jau jaanai sabad ras rasanaa bakhaaneeat jihabaa achhat kat gung na sarekh hee |

നമ്മുടെ നാവ് കൊണ്ടാണ് നാം മധുരമുള്ള വാക്കുകൾ സംസാരിക്കുന്നതെന്ന് വിശ്വസിക്കുന്നുവെങ്കിൽ, നാവ് കേടാകാത്ത ഒരു ഊമക്ക് എന്തുകൊണ്ട് ഈ വാക്കുകൾ പറയാൻ കഴിയില്ല?

ਜਉਪੈ ਜਾਨੇ ਰਾਗ ਨਾਦ ਸੁਨੀਅਤ ਸ੍ਰਵਨ ਕੈ ਸ੍ਰਵਨ ਸਹਤ ਕਿਉ ਬਹਰੋ ਬਿਸੇਖ ਹੀ ।

jaupai jaane raag naad suneeat sravan kai sravan sahat kiau baharo bisekh hee |

കാതുകൾ കൊണ്ടാണ് നാം മധുരസംഗീതം കേൾക്കുന്നതെന്ന് നാം അംഗീകരിക്കുകയാണെങ്കിൽ, ബധിരനായ ഒരാൾക്ക് അത് കേടുകൂടാതെ ചെവികൊണ്ട് കേൾക്കാനാകാത്തത് എന്തുകൊണ്ട്?

ਨੈਨ ਜਿਹਬਾ ਸ੍ਰਵਨ ਕੋ ਨ ਕਛੂਐ ਬਸਾਇ ਸਬਦ ਸੁਰਤਿ ਸੋ ਅਲਖ ਅਲੇਖ ਹੀ ।੩੫੨।

nain jihabaa sravan ko na kachhooaai basaae sabad surat so alakh alekh hee |352|

സത്യത്തിൽ കണ്ണിനും നാവിനും ചെവിക്കും സ്വന്തമായി ശക്തിയില്ല. വാക്കുകളുമായുള്ള ബോധത്തിൻ്റെ സംയോജനത്തിന് മാത്രമേ നമ്മൾ കാണുന്നതോ സംസാരിക്കുന്നതോ കേൾക്കുന്നതോ ആയ കാര്യങ്ങൾ വിവരിക്കാനോ ആസ്വദിക്കാനോ കഴിയൂ. വിവരണാതീതനായ ഭഗവാനെ അറിയുന്നതിനും ഇതു സത്യമാണ്. ബോധത്തെ മുഴുകുന്നു

സൂചിക (1 - 675)

കബിത് സവൈയേ പേജ്: 1 - 675