Os ydym yn credu ein bod yn gweld harddwch natur oherwydd ein llygaid, yna pam na all person dall heb lygaid fwynhau'r un olygfa?
Os credwn ein bod yn llefaru geiriau melys oherwydd ein tafod, yna pam na all person mud â'i dafod yn gyfan lefaru'r geiriau hyn?
Os ydym yn derbyn ein bod yn clywed cerddoriaeth felys oherwydd clustiau, yna pam na all person byddar ei chlywed â'i glustiau yn gyfan?
Mewn gwirionedd, nid oes gan lygaid, tafod a chlustiau eu pŵer eu hunain. Dim ond undeb yr ymwybyddiaeth â'r geiriau all ddisgrifio neu ein galluogi i fwynhau'r hyn a welwn, a siaradwn neu a glywn. Mae hyn hefyd yn wir am adnabod yr Arglwydd annisgrifiadwy. Ennyn yr ymwybyddiaeth