Mae'r undeb rhwng Guru a Sikhiaid yn llawn pleser a hapusrwydd. Ni ellir ei ddisgrifio. Trwy arfer egniol o fyfyrio ar y Guru bendithiodd Naam a thrwy ymhyfrydu yn elicsir cariad, mae Sikh yn teimlo'n gwbl ddirlawn.
Gan anghofio'r ymffrost bydol o wybodaeth, ymglymiadau, doethinebau a chyflawniadau eraill, gan ymarfer y Simran yn egnïol, mae Sikh yn colli'r ymwybyddiaeth o'i fodolaeth ac mae'n ymdoddi i gyflwr rhyfeddol rhyfeddol.
Trwy gyrraedd y cyflwr dwyfol uchel a dod yn un â'r Arglwydd sydd y tu hwnt i'r dechrau, a hyd yn oed yr eons, mae Sikh yn mynd y tu hwnt i'r dechrau a'r diwedd. Mae'n mynd yn anffafriol ac oherwydd ei undod ag Ef, ni ellir amgyffred ei raddau.
Mae'r undeb hwn o Guru a Sikh yn sicr yn gwneud Sikh fel Duw ei Hun. Gwna yr undeb hwn iddo drigo yn ei enw Ef. Mae'n dweud yn wastadol - Tydi! Tydi! Arglwydd! Arglwydd! ac y mae yn goleuo goleufa Naam. (86)