گرو ۽ سکن جي وچ ۾ اتحاد خوشي ۽ خوشي سان ڀرپور آهي. اهو بيان نٿو ڪري سگهجي. گرو برڪت واري نالي تي مراقبي جي سخت مشق سان ۽ محبت جي امرت کي مزو ڏيندي، هڪ سک مڪمل طور تي مطمئن محسوس ڪري ٿو.
علم، مشغوليت، حڪمت ۽ ٻين حاصلات جي دنياوي نعمتن کي وساري سمرن تي زور سان عمل ڪرڻ سان سک پنهنجي وجود جو شعور وڃائي ويهندو آهي ۽ هو حيرت انگيز حالت ۾ ضم ٿي ويندو آهي.
اعليٰ ديواني حالت تي پهچڻ ۽ رب سان هڪ ٿي وڃڻ سان، جيڪو ابتدا کان به اونهو آهي، هڪ سک شروع ۽ پڇاڙيءَ کان به اڳتي وڃي ٿو. هو اڻپورو ٿي وڃي ٿو ۽ ان سان گڏ هڪجهڙائي جي ڪري، هن جي وسعت کي سمجهي نه ٿو سگهجي.
گرو ۽ سک جو هي اتحاد يقيني طور هڪ سک کي خدا جهڙو بڻائي ٿو. هي اتحاد کيس پنهنجي نالي ۾ رهائي ٿو. هو سدائين چوندو آهي- تون! تون! رب! رب! ۽ هو نام جي روشني کي روشن ڪري ٿو. (86)