پاڻ مرادو ماڻهو هوس، غضب، لالچ، وابستگي، غرور جهڙن خرابين ۾ مگن رهن ٿا، جڏهن ته گروءَ وارا ماڻهو مهربان، همدرد ۽ مطمئن هوندا آهن.
بزرگن جي صحبت ۾ ايمان، محبت ۽ عقيدت حاصل ٿئي ٿي. جڏهن ته بي بنياد ۽ جعلي ماڻهن جي صحبت ۾ انسان کي درد، تڪليف ۽ بنيادي حڪمت ملي ٿي.
سچي گروءَ جي پناهه کان سواءِ، نفس پرست ماڻهو جنم ۽ مرڻ جي چڪر ۾ ڦاٿل آهن. گروءَ جا فرمانبردار سک گرو جي ڪلام جي امرت کي تمام گهڻو پيئندا آهن، انهن کي پنهنجي دل ۾ سمائي ڇڏيندا آهن ۽ اهڙي طرح نجات حاصل ڪندا آهن.
گرو شعور رکندڙ ماڻهن جي ڪلهن ۾، علم سوان وانگر صاف ۽ انمول آهي. جيئن هڪ سوان کير کي پاڻي کان الڳ ڪرڻ جي قابل هوندو آهي، تيئن ئي گروءَ تي مبني سک به هر شيءِ کي رد ڪري ڇڏيندا آهن ۽ اعليٰ عملن سان سڪون محسوس ڪندا آهن. (287)