هن جي نالي جي ياد ڪرڻ سان جيڪو سڪون هڪ ديانتدار سک کي حاصل ٿئي ٿو، اهو ايترو ته صوفيانه آهي جو هو (گرسِخ) دنيا جون ٻيون سموريون خوشيون وساري ڇڏي ٿو.
روحاني سڪون جي خوشبوءِ سان گرو-باشعور انسان خوشي جي حالت ۾ زندگي گذاري ٿو ۽ ٻيا سڀ دنياوي لذتون وساري ڇڏي ٿو.
جيڪي سچا گرو جي باشعور حضور ۾ رهن ٿا، اهي دائمي خوشي جي حالت ۾ رهن ٿا. تباهي واري دنيا جون فنا خوشيون انهن کي وڌيڪ ڪشش ۽ ڪشش نه ڏينديون آهن
روحاني طور تي بلند روحن جي صحبت ۾ ۽ انهن جي رب سان اتحاد جي خوشي جي حالت ڏسي، اهي دنيا جي سڀني حڪمتن ۽ ڪشش کي بيڪار سمجهندا آهن. (19)