جيئن ڌيءَ گهر جي بزرگن جي سامهون پردي سان ڍڪي ٿي، پر بستري تي ويهڻ وقت مڙس کان ڪو به فاصلو نه رکي.
جھڙيءَ طرح نانگ نانگ ۽ ان جي ڪٽنب سان گڏ ويڙھيل رھندو آھي، پر دڙي ۾ داخل ٿيڻ تي سڌو ٿي ويندو آھي.
جيئن پٽ پنهنجي زال سان ماءُ پيءُ جي سامهون ڳالهائڻ کان پاسو ڪري ٿو، پر جڏهن اڪيلائي مٿس تمام پيار ڀري ٿو.
اهڙي طرح هڪ عقيدتمند سک ٻين جي وچ ۾ دنيا ۾ ظاهر ٿئي ٿو پر هن جي ذهن کي گرو جي ڪلام سان ڳنڍي، هو روحاني طور تي اٿي ٿو ۽ رب کي محسوس ڪري ٿو. سمجهه: ڪو ماڻهو ظاهري طور تي پاڻ کي دنياوي طور تي برقرار رکي سگهي ٿو پر باطني طور تي پاڻ کي پاڻ سان جڙيل رکي ٿو.