ڪبیت سوائيے ڀائي گرداس جي

صفحو - 352


ਜਉ ਜਾਨੈ ਅਨੂਪ ਰੂਪ ਦ੍ਰਿਗਨ ਕੈ ਦੇਖੀਅਤ ਲੋਚਨ ਅਛਤ ਅੰਧ ਕਾਹੇ ਤੇ ਨ ਪੇਖਹੀ ।
jau jaanai anoop roop drigan kai dekheeat lochan achhat andh kaahe te na pekhahee |

جيڪڏهن اسان سمجهون ٿا ته فطرت جي حسن کي پنهنجي اکين جي ڪري ئي نظر اچي ٿو ته پوءِ هڪ انڌو جنهن کي اکيون ئي ناهن، اهي ان تماشي جو مزو ڇو نه ٿا وٺي سگهن؟

ਜਉ ਜਾਨੈ ਸਬਦੁ ਰਸ ਰਸਨਾ ਬਖਾਨੀਅਤ ਜਿਹਬਾ ਅਛਤ ਕਤ ਗੁੰਗ ਨ ਸਰੇਖ ਹੀ ।
jau jaanai sabad ras rasanaa bakhaaneeat jihabaa achhat kat gung na sarekh hee |

جيڪڏهن اسان کي يقين آهي ته اسان پنهنجي زبان جي ڪري مٺا لفظ ڳالهائيندا آهيون ته پوءِ گونگو ماڻهو پنهنجي زبان سان اهي لفظ ڇو نه ٿو ڳالهائي؟

ਜਉਪੈ ਜਾਨੇ ਰਾਗ ਨਾਦ ਸੁਨੀਅਤ ਸ੍ਰਵਨ ਕੈ ਸ੍ਰਵਨ ਸਹਤ ਕਿਉ ਬਹਰੋ ਬਿਸੇਖ ਹੀ ।
jaupai jaane raag naad suneeat sravan kai sravan sahat kiau baharo bisekh hee |

جيڪڏهن قبول ڪريون ته مٺي موسيقيءَ کي ڪنن جي ڪري ٻڌڻ ۾ اچي ٿو ته پوءِ ٻوڙو ان کي پنهنجي ڪنن سان ڇو نه ٿو ٻڌي سگهي؟

ਨੈਨ ਜਿਹਬਾ ਸ੍ਰਵਨ ਕੋ ਨ ਕਛੂਐ ਬਸਾਇ ਸਬਦ ਸੁਰਤਿ ਸੋ ਅਲਖ ਅਲੇਖ ਹੀ ।੩੫੨।
nain jihabaa sravan ko na kachhooaai basaae sabad surat so alakh alekh hee |352|

حقيقت ۾، اکين، زبان ۽ ڪنن جي پنهنجي طاقت ناهي. صرف لفظن سان شعور جو اتحاد اسان کي بيان ڪري سگهي ٿو يا اسان کي لطف اندوز ڪرڻ جي قابل ڪري ٿو جيڪو اسان ڏسون، ڳالهائڻ يا ٻڌن ٿا. اها ڳالهه ناقابل بيان رب کي ڄاڻڻ لاء پڻ سچ آهي. شعور کي جڪڙڻ