جيڪڏهن اسان سمجهون ٿا ته فطرت جي حسن کي پنهنجي اکين جي ڪري ئي نظر اچي ٿو ته پوءِ هڪ انڌو جنهن کي اکيون ئي ناهن، اهي ان تماشي جو مزو ڇو نه ٿا وٺي سگهن؟
جيڪڏهن اسان کي يقين آهي ته اسان پنهنجي زبان جي ڪري مٺا لفظ ڳالهائيندا آهيون ته پوءِ گونگو ماڻهو پنهنجي زبان سان اهي لفظ ڇو نه ٿو ڳالهائي؟
جيڪڏهن قبول ڪريون ته مٺي موسيقيءَ کي ڪنن جي ڪري ٻڌڻ ۾ اچي ٿو ته پوءِ ٻوڙو ان کي پنهنجي ڪنن سان ڇو نه ٿو ٻڌي سگهي؟
حقيقت ۾، اکين، زبان ۽ ڪنن جي پنهنجي طاقت ناهي. صرف لفظن سان شعور جو اتحاد اسان کي بيان ڪري سگهي ٿو يا اسان کي لطف اندوز ڪرڻ جي قابل ڪري ٿو جيڪو اسان ڏسون، ڳالهائڻ يا ٻڌن ٿا. اها ڳالهه ناقابل بيان رب کي ڄاڻڻ لاء پڻ سچ آهي. شعور کي جڪڙڻ