کبیت سوائیے بھائی گرداس جی

صفحه - 352

ਜਉ ਜਾਨੈ ਅਨੂਪ ਰੂਪ ਦ੍ਰਿਗਨ ਕੈ ਦੇਖੀਅਤ ਲੋਚਨ ਅਛਤ ਅੰਧ ਕਾਹੇ ਤੇ ਨ ਪੇਖਹੀ ।

jau jaanai anoop roop drigan kai dekheeat lochan achhat andh kaahe te na pekhahee |

اگر معتقدیم که زیبایی طبیعت را به خاطر چشمانمان می بینیم پس چرا یک نابینا که چشم ندارد نمی تواند از همین منظره لذت ببرد؟

ਜਉ ਜਾਨੈ ਸਬਦੁ ਰਸ ਰਸਨਾ ਬਖਾਨੀਅਤ ਜਿਹਬਾ ਅਛਤ ਕਤ ਗੁੰਗ ਨ ਸਰੇਖ ਹੀ ।

jau jaanai sabad ras rasanaa bakhaaneeat jihabaa achhat kat gung na sarekh hee |

اگر معتقدیم که به خاطر زبانمان کلمات شیرین می گوییم، پس چرا یک انسان لال با زبان سالم نمی تواند این کلمات را بیان کند؟

ਜਉਪੈ ਜਾਨੇ ਰਾਗ ਨਾਦ ਸੁਨੀਅਤ ਸ੍ਰਵਨ ਕੈ ਸ੍ਰਵਨ ਸਹਤ ਕਿਉ ਬਹਰੋ ਬਿਸੇਖ ਹੀ ।

jaupai jaane raag naad suneeat sravan kai sravan sahat kiau baharo bisekh hee |

اگر بپذیریم که موسیقی شیرین را به خاطر گوش می شنویم، پس چرا یک ناشنوا نمی تواند آن را با گوش سالم بشنود؟

ਨੈਨ ਜਿਹਬਾ ਸ੍ਰਵਨ ਕੋ ਨ ਕਛੂਐ ਬਸਾਇ ਸਬਦ ਸੁਰਤਿ ਸੋ ਅਲਖ ਅਲੇਖ ਹੀ ।੩੫੨।

nain jihabaa sravan ko na kachhooaai basaae sabad surat so alakh alekh hee |352|

در واقع چشم، زبان و گوش هیچ قدرتی از خود ندارند. تنها اتحاد آگاهی با کلمات می تواند توصیف کند یا ما را قادر سازد از آنچه می بینیم، صحبت می کنیم یا می شنویم لذت ببریم. این برای شناخت پروردگار وصف ناپذیر نیز صادق است. درگیر کردن آگاهی

فهرست (1 - 675)

کبیت سوئے صفحه: 1 - 675