خداوند متعال که چهره اش فراتر از ادراک است، که فنا ناپذیر است، با وجود بی شکل بودن، شکل انسانی گرفت و خود را به عنوان گورو نشان داد.
خداوند در شکل درونی خود به عنوان ساتگورو که فراتر از همه کاست ها، عقاید و نژادها است، سیک ها را به شکل واقعی خدا پی می برد.
آهنگ آهنگین و نافذی که ساتگورو برای سیک هایش می خواند در واقع تجلی پروردگار واقعی است.
عطر گرد و غبار (پاهای نیلوفر آبی چنین ساتگورویی) که سیک ها به آن دلبسته می مانند، قادر است همه امیال دنیوی را از بین ببرد. (36)