ڪيتريون ئي رنگين محفلون اکين سان ڏسي، هڪ جاهل، سچي گروءَ جي جلال جو قدر ڪري نه سگهيو. هر وقت طعنا ۽ طعنا ٻڌندي به هن نام سمرن جي اهميت نه سکي.
دنيا جي شين ۽ ماڻهن جي ساراهه رات ڏينهن ڳائڻ سان، هو فضيلت جي سمنڊ تائين پهچي نه سگهيو- سچو گرو. هن بيڪار ڳالهين ۽ کلڻ ۾ پنهنجو وقت ضايع ڪيو پر هن سچي رب جي عجيب محبت کي نه سڃاتو.
مايا لاءِ روئڻ ۽ روئڻ ۾، هن پنهنجي سڄي زندگي گذاري، پر ڪڏهن به سچي گرو جي جدائي جي تڪليف محسوس نه ڪئي. ذهن دنياوي ڪمن ۾ مشغول رهيو، پر بيوقوفيءَ سان سچي گروءَ جي پناهه نه ورتي.
ويد ۽ شاسترن جي ٿلهي ليکن ۽ رسمن جي علم ۾ مشغول، بيوقوف انسان سچي گرو جي اعليٰ علم کي نه ڄاڻي سگهيو. اهڙي ماڻهوءَ جو ڄمڻ ۽ ڄمڻ جو عرصو مذمت جي لائق آهي، جو هن بزدليءَ ۾ گذاريو آهي.