اي دوستو! محبوب جي سهڻي صورت ڏسي مان بي هوش ٿي ويس. منهنجي اندر ۾ وري اهو چمڪندڙ چهرو ڏسي، منهنجو باطني شعور مستحڪم امن ڏانهن لنگهي ويو آهي.
اي دوستو! جن جا نفيس لفظ ٻڌي، منهنجا ڪن رونق ۾ پئجي ويا هئا، هاڻي ان ئي زبان مان نفيس لفظ منهنجي شعور ۾ داخل ٿي ويا آهن، منهنجو باطن سندس اسم سمرن ۾ مشغول ٿي ويو آهي.
جنهن محبوب رب کي دعا ڪندي منهنجي زبان بيزار ٿي وئي هئي، مان بي انتها دعا گهران ٿو ته ان رب کي دل جي بستري تي سڏي.
جهڙيءَ طرح ڪا نشہ آور شيءِ کائڻ سان سمورو شعور ۽ شعور گم ٿي ويندو آهي، (ماڻهو بي هوش ٿي ويندو آهي) هاڻي ان کي نام امرت جي صورت ۾ پيئڻ سان، باطني شعور جو وسيلو بڻجي ويو آهي. (666)