پوري چنڊ جي روشني کي سڄي دنيا ٿڌو ۽ آرامده سمجهي ٿي. پر مون لاءِ (محبوب جي جدائي جي تڪليف) ٻرندڙ ڪاٺ وانگر آهي.
علحدگيءَ جو اهو درد جسم ۾ بيشمار آتش فشان پيدا ڪري رهيو آهي. جدائيءَ جا سُڪون ڄڻ ڪوبرا جي سُڪندڙ آواز،
اهڙيءَ طرح علحدگيءَ جي باهه ايتري ته زوردار آهي جو ان کي ڇهڻ سان پٿر به ٽڪر ٽڪر ٿي ويندا آهن. گهڻي ڪوشش جي باوجود منهنجو سينو ٽڪرا ٽڪرا ٿي رهيو آهي. (مان هاڻي جدائي جو درد برداشت نٿو ڪري سگهان).
محبوب رب جي جدائي زندگي ۽ موت ٻنهي کي تڪليف ڏيندڙ بڻائي ڇڏيو آهي. مون محبت جي واعدن ۽ واعدن جي پاسداري ڪرڻ ۾ ضرور ڪا غلطي ڪئي آهي، جيڪا مون ڪئي هئي، جيڪا منهنجي انساني پيدائش کي بدنام ڪري رهي آهي. (زندگي برباد ٿيڻ واري آهي). (573)