ڪبیت سوائيے ڀائي گرداس جي

صفحو - 573


ਪੂਰਨਿ ਸਰਦ ਸਸਿ ਸਕਲ ਸੰਸਾਰ ਕਹੈ ਮੇਰੇ ਜਾਨੇ ਬਰ ਬੈਸੰਤਰ ਕੀ ਊਕ ਹੈ ।
pooran sarad sas sakal sansaar kahai mere jaane bar baisantar kee aook hai |

پوري چنڊ جي روشني کي سڄي دنيا ٿڌو ۽ آرامده سمجهي ٿي. پر مون لاءِ (محبوب جي جدائي جي تڪليف) ٻرندڙ ڪاٺ وانگر آهي.

ਅਗਨ ਅਗਨ ਤਨ ਮਧਯ ਚਿਨਗਾਰੀ ਛਾਡੈ ਬਿਰਹ ਉਸਾਸ ਮਾਨੋ ਫੰਨਗ ਕੀ ਫੂਕ ਹੈ ।
agan agan tan madhay chinagaaree chhaaddai birah usaas maano fanag kee fook hai |

علحدگيءَ جو اهو درد جسم ۾ بيشمار آتش فشان پيدا ڪري رهيو آهي. جدائيءَ جا سُڪون ڄڻ ڪوبرا جي سُڪندڙ آواز،

ਪਰਸਤ ਪਾਵਕ ਪਖਾਨ ਫੂਟ ਟੂਟ ਜਾਤ ਛਾਤੀ ਅਤਿ ਬਰਜਨ ਹੋਇ ਦੋਇ ਟੂਕ ਹੈ ।
parasat paavak pakhaan foott ttoott jaat chhaatee at barajan hoe doe ttook hai |

اهڙيءَ طرح علحدگيءَ جي باهه ايتري ته زوردار آهي جو ان کي ڇهڻ سان پٿر به ٽڪر ٽڪر ٿي ويندا آهن. گهڻي ڪوشش جي باوجود منهنجو سينو ٽڪرا ٽڪرا ٿي رهيو آهي. (مان هاڻي جدائي جو درد برداشت نٿو ڪري سگهان).

ਪੀਯ ਕੇ ਸਿਧਾਰੇ ਭਾਰੀ ਜੀਵਨ ਮਰਨ ਭਏ ਜਨਮ ਲਜਾਯੋ ਪ੍ਰੇਮ ਨੇਮ ਚਿਤ ਚੂਕ ਹੈ ।੫੭੩।
peey ke sidhaare bhaaree jeevan maran bhe janam lajaayo prem nem chit chook hai |573|

محبوب رب جي جدائي زندگي ۽ موت ٻنهي کي تڪليف ڏيندڙ بڻائي ڇڏيو آهي. مون محبت جي واعدن ۽ واعدن جي پاسداري ڪرڻ ۾ ضرور ڪا غلطي ڪئي آهي، جيڪا مون ڪئي هئي، جيڪا منهنجي انساني پيدائش کي بدنام ڪري رهي آهي. (زندگي برباد ٿيڻ واري آهي). (573)