ڪيترائي ميوا ڏيندڙ وڻ ۽ انهن تي چڙهندڙ لڙا به ڇانوَ جو ڍير بڻجي وڃن ٿا. اهي سڀني مسافرن کي آرام فراهم ڪن ٿا. پر بانس جيڪو هڪ ٻئي سان ملندو آهي، اهو باهه جي ڪري پنهنجي تباهي جو سبب بڻجي ٿو ۽ ٻين لاءِ پڻ جيڪي ان جي ويجهو آهن.
ٻيا سڀ ميوا ڏيندڙ وڻ جھڪي پون ٿا، پر بانس جو وڻ پنھنجي ساراھ ۾ غرور ڪندو رھيو آھي.
سڀئي ميوا وڻ دل ۾ سڪون ۾ رهن ٿا ۽ فطرت جي خاموش آهن. اهي آواز پيدا نه ڪندا آهن. پر ڊگھو بانس اندر کان کوکلو ۽ ڳنڍيل هوندو آهي. اهو روئي ٿو ۽ شور پيدا ڪري ٿو.
جيڪو سچو گرو وانگر چندن جي ويجھو رھڻ جي باوجود مغرور ۽ منافق رھي (خوشبوءَ کان گھٽ رھي) ۽ گروءَ جي ڄاڻ حاصل نه ڪري، اھو شخص جيڪو گرو جي پوئلڳن جي مرضيءَ جو خواھش رکي، سو ڪڏھن به دنياوي سمنڊ پار ڪري نٿو سگھي.