جيئن ٻين جي سنگت ۾ سفر ڪرڻ وارو ماڻهو سلامتيءَ سان گهر پهچي وڃي ٿو، پر جيڪو جدا ٿي وڃي ٿو، ان کي ڊڪٽا ڦري ماري مارين ٿا.
جيئن باهه لڳل ميدان کي انسان ۽ جانور هٿ نه ٿا لڳائي سگهن، تيئن رهواسين ۽ جانورن جي هٿان باهه لڳل ميدان کي تباهه ڪيو وڃي ٿو.
جيئن طوطي پنجري ۾ ويهڻ وقت رام رام جو نعرو هڻندو آهي، پر جيئن ئي پنجري مان ٻاهر نڪرندو آهي ته ٻلي ان تي ڌڪ هڻي کائي ويندي آهي.
اهڙي طرح انسان جو دماغ اعليٰ روحاني حالت حاصل ڪري ٿو جڏهن اهو خدا جهڙو سچو گرو سان متحد ٿئي ٿو. پر جڏهن سچي گروءَ کان جدا ٿي وڃي ٿو، ته اُهو ڀوڳي ٿو ۽ (روحاني طور تي) پنجن خرابين- هوس، ڪاوڙ، لالچ، وابستگي ۽ غرور جي ڪري تباهه ٿي وڃي ٿو.