ستگرو جي سچي خدمتگار بڻجي، سچي گرو جي پاڪ پيرن جي مٽيءَ جي خوشبوءِ ۾ رهجي، ۽ دائمي غور و فڪر ۾، هڪ سک پاڻ کي روحاني سڪون ۾ سمائي ٿو.
گرو-باشعور شخص ڪڏهن به خواهشن ۽ اميدن جي خوفناڪ دنياوي لهرن کان متاثر نه ٿيندو آهي. هن کي سمجهيو ويندو آهي ته سڀ دوئي کي تباهه ڪري ڇڏيو ۽ رب جي پناهه ورتي.
هو پنهنجيون اکيون برائي کان پري رکي ٿو ۽ ڪنن کي طعن ۽ تعريف ڏانهن بند ڪري ٿو. هر وقت نام سمرن ۾ مشغول ٿي، هو رب جي آسماني عقيدي کي پنهنجي ذهن ۾ سمائي ٿو.
آزاد ٿيل گرو-باشعور سک پنهنجي سموري انا کي ختم ڪري ٿو ۽ لامحدود رب جو عقيدت بڻجي ٿو، دنيا جو خالق ۽ ان تي سموري زندگي جو سرچشمو. (92)