جيئن اونداهي راتين ۾ نانگ پنهنجو زيور ڪڍي ان سان کيڏندو آهي ۽ پوءِ لڪندو آهي ۽ ڪنهن کي به نه ڏيکاريندو آهي.
جهڙيءَ طرح هڪ نيڪ زال رات جو پنهنجي مڙس جي صحبت مان لطف اندوز ٿي ۽ جيئن ئي ڏينهن ٿئي ٿو، تيئن پاڻ کي ٻيهر ڍرو ڪري ٿي.
جھڙيءَ طرح دٻيءَ ۾ بند ڪَمَلَ جي مُکيءَ جي مِٺڙيءَ جو مِٺو عطر چوسندو رھي ٿو ۽ صبح ٿيندي ئي اُڏامجي وڃي ٿو، جيئن اُن سان ڪنھن به واسطي جي اقرار ڪرڻ کان سواءِ اھو گل وري ڦِرندو آھي.
اهڙي طرح، سچو گرو جو هڪ فرمانبردار شاگرد پاڻ کي رب جي نالي جي مراقبي ۾ جذب ڪري ٿو ۽ نام وانگر امرت کي لذت حاصل ڪري مطمئن ۽ خوشي محسوس ڪري ٿو. (پر هو ڪنهن سان به پنهنجي خوشنصيبي واري ساعت جو ذڪر نٿو ڪري). (568)