ಕತ್ತಲ ರಾತ್ರಿಗಳಲ್ಲಿ, ಹಾವು ತನ್ನ ಆಭರಣವನ್ನು ಹೊರತೆಗೆದು, ಅದರೊಂದಿಗೆ ಆಟವಾಡುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ನಂತರ ಅದನ್ನು ಮರೆಮಾಡುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಯಾರಿಗೂ ತೋರಿಸುವುದಿಲ್ಲ.
ಸದ್ಗುಣಿಯಾದ ಹೆಂಡತಿಯು ರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಪತಿಯ ಸಹವಾಸದಿಂದ ಆನಂದವನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿ ಹಗಲು ಮುರಿಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ತನ್ನನ್ನು ತಾನು ಪುನಃ ಹೊದ್ದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾಳೆ.
ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯಂತಿರುವ ಕಮಲದ ಹೂವಿನಲ್ಲಿ ಮುಚ್ಚಿದ ಬಂಬಲ್ ಜೇನುನೊಣವು ಸಿಹಿಯಾದ ಅಮೃತವನ್ನು ಹೀರುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಅದರೊಂದಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳದೆ ಹೂವು ಮತ್ತೆ ಅರಳಿದ ತಕ್ಷಣ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಹಾರಿಹೋಗುತ್ತದೆ.
ಹಾಗೆಯೇ, ನಿಜವಾದ ಗುರುವಿನ ವಿಧೇಯ ಶಿಷ್ಯನು ಭಗವಂತನ ನಾಮದ ಧ್ಯಾನದಲ್ಲಿ ತನ್ನನ್ನು ತಾನು ಹೀರಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ ಮತ್ತು ನಾಮದಂತಹ ಅಮೃತವನ್ನು ಸವಿಯುತ್ತಾ ಸಂತೃಪ್ತಿ ಮತ್ತು ಆನಂದವನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಾನೆ. (ಆದರೆ ಅವನು ಅಮೃತ ಘಳಿಗೆಯ ತನ್ನ ಆನಂದಮಯ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಯಾರಿಗೂ ಹೇಳುವುದಿಲ್ಲ). (568)