ज्याप्रमाणे काळ्या रात्री, साप आपले दागिने काढून घेतो, त्याच्याशी खेळतो आणि नंतर लपवतो आणि कोणालाही दाखवत नाही.
ज्याप्रमाणे सद्गुणी पत्नी रात्री पतीच्या सहवासाचा आनंद लुटते आणि दिवस उजाडला की स्वतःला पुन्हा सामावून घेते.
कमळाच्या फुलासारख्या पेटीत बंद केलेली मधमाशी ज्याप्रमाणे गोड अमृत चोखत राहते आणि सकाळी पुन्हा फुलले की त्याच्याशी कोणतेही नाते न मानता ते उडून जाते.
त्याचप्रमाणे, खऱ्या गुरूंचा आज्ञाधारक शिष्य परमेश्वराच्या नामाच्या ध्यानात स्वतःला लीन करतो आणि नामासारख्या अमृताचा आस्वाद घेत तृप्त आणि आनंदी होतो. (परंतु तो आपल्या अमृतमय अवस्थेतील आनंदमय अवस्थेचा उल्लेख कोणाला करत नाही). (५६८)