वासरू ज्याप्रमाणे आपल्या आईला भेटण्यासाठी मुरडतो आणि मुरडतो पण दोरीने जखडलेला त्याला असहाय्य बनवतो.
ज्याप्रमाणे सक्तीने किंवा बिनपगारी श्रमात अडकलेल्या व्यक्तीला घरी जायचे असते आणि इतरांच्या नियंत्रणात राहून नियोजनात वेळ घालवतो.
ज्याप्रमाणे पतीपासून विभक्त झालेल्या पत्नीला प्रेम आणि मिलन हवे असते परंतु कौटुंबिक लाजेच्या भीतीने ती करू शकत नाही आणि त्यामुळे तिचे शारीरिक आकर्षण गमावते.
त्याचप्रमाणे खऱ्या शिष्याला खऱ्या गुरूंच्या आश्रयाचे सुख उपभोगायचे असते पण त्यांच्या आज्ञेला बांधून तो दुसऱ्या ठिकाणी उदासपणे भटकत असतो. (५२०)