माझ्या प्रिय नवऱ्याचा निरोप घेऊन येणारी दासी जेव्हा माझ्या पाया पडून प्रार्थना करायची, तेव्हा मी उद्धटपणे तिच्याकडे बघतही नाही, बोललेही नाही.
माझे मित्र मला गोड बोलून सल्ले देत असत पण मी त्यांना उद्धटपणे उत्तर देत असे.
मग, जेव्हा प्रिय परमेश्वर स्वतः येऊन मला हाक मारत असे- हे प्रिये! 0 प्रिय! महत्त्वाचं वाटावं म्हणून गप्प बसायचो.
आणि आता मी माझ्या नवऱ्याच्या वियोगाच्या वेदना सहन करत असताना, मी कोणत्या अवस्थेत जगत आहे, हे मला कोणी विचारायलाही येत नाही. माझ्या प्रेयसीच्या दारात उभी राहून मी रडत आहे. (५७५)