कबित सवैये भाई गुरदास जी

पान - 420


ਦੇਖਿ ਦੇਖਿ ਦ੍ਰਿਗਨ ਦਰਸ ਮਹਿਮਾ ਨ ਜਾਨੀ ਸੁਨ ਸੁਨ ਸਬਦੁ ਮਹਾਤਮ ਨ ਜਾਨਿਓ ਹੈ ।
देखि देखि द्रिगन दरस महिमा न जानी सुन सुन सबदु महातम न जानिओ है ।

अनेक रंगीबेरंगी उत्सव डोळ्यांनी बघून, अज्ञानी माणसाला खऱ्या गुरूंच्या दर्शनाचा महिमा कळू शकला नाही. सतत स्तुती आणि निंदा ऐकूनही तो नाम सिमरनचे महत्त्व शिकला नाही.

ਗਾਇ ਗਾਇ ਗੰਮਿਤਾ ਗੁਨ ਗਨ ਗੁਨ ਨਿਧਾਨ ਹਸਿ ਹਸਿ ਪ੍ਰੇਮ ਕੋ ਪ੍ਰਤਾਪੁ ਨ ਪਛਾਨਿਓ ਹੈ ।
गाइ गाइ गंमिता गुन गन गुन निधान हसि हसि प्रेम को प्रतापु न पछानिओ है ।

रात्रंदिवस ऐहिक गोष्टींचे आणि माणसांचे गुणगान गाऊन तो सद्गुणांच्या सागरापर्यंत - खऱ्या गुरूपर्यंत पोहोचला नाही. त्याने निरर्थक बोलण्यात आणि हसण्यात आपला वेळ वाया घालवला पण खऱ्या परमेश्वराचे अद्भुत प्रेम त्याला ओळखले नाही.

ਰੋਇ ਰੋਇ ਬਿਰਹਾ ਬਿਓਗ ਕੋ ਨ ਸੋਗ ਜਾਨਿਓ ਮਨ ਗਹਿ ਗਹਿ ਮਨੁ ਮੁਘਦੁ ਨ ਮਾਨਿਓ ਹੈ ।
रोइ रोइ बिरहा बिओग को न सोग जानिओ मन गहि गहि मनु मुघदु न मानिओ है ।

मायेसाठी रडत आणि रडत त्यांनी आयुष्य घालवले पण खऱ्या गुरूंच्या वियोगाची वेदना त्यांना कधीच जाणवली नाही. मन सांसारिक व्यवहारात मग्न राहिले पण खऱ्या गुरूंचा आश्रय न घेण्याइतका तो मूर्ख होता.

ਲੋਗ ਬੇਦ ਗਿਆਨ ਉਨਮਾਨ ਕੈ ਨ ਜਾਨਿ ਸਕਿਓ ਜਨਮ ਜੀਵਨੇ ਧ੍ਰਿਗੁ ਬਿਮੁਖ ਬਿਹਾਨਿਓ ਹੈ ।੪੨੦।
लोग बेद गिआन उनमान कै न जानि सकिओ जनम जीवने ध्रिगु बिमुख बिहानिओ है ।४२०।

वेद आणि शास्त्रांच्या उथळ खोडसाळपणात आणि कर्मकांडाच्या ज्ञानात मग्न असलेला, मूर्ख माणूस खऱ्या गुरूंचे परम ज्ञान जाणू शकला नाही. अशा व्यक्तीचा जन्म आणि जीवनकाळ निषेधास पात्र आहे की त्याने धर्मद्रोही म्हणून व्यतीत केले आहे.