जेव्हा गुरू-भावना असणारी व्यक्ती आपले मन, शब्द आणि कृती यांच्याशी एकरूप होते आणि खऱ्या गुरूंच्या आश्रयाच्या आशीर्वादाने त्याला काल आणि तिन्ही लोकांचे ज्ञान प्राप्त होते.
नामाचा साधना केल्याने, गुरुभावना असणारी व्यक्ती समंजस अवस्थेत राहते. त्या अवस्थेचे कोणतेही वर्णन आपल्या आकलनाच्या पलीकडे आहे. ते अवर्णनीय आहे. त्या अवस्थेमुळे, त्याला प्रत्येक कानाकोपऱ्यात घडत असलेल्या सर्व गोष्टींची जाणीव होते
गुरू आणि शीख यांच्या मिलनाने, साधकाला त्याच्या शरीरात ब्रह्मांडाच्या परमेश्वराची उपस्थिती आणि त्याला जीवन देणारा आधार वाटतो; आणि जेव्हा तो भगवंताशी एकरूप होतो तेव्हा तो भगवंताच्या स्मरणात तल्लीन राहतो.
त्यातील आरसा आणि प्रतिमा, संगीत आणि वाद्य, वाद्य आणि कापडाचे ऊन हे सर्व एकमेकाचे भाग आहेत आणि अविभाज्य आहेत, त्याचप्रमाणे गुरू-भावना असणारा मनुष्य भगवंताशी एकरूप होतो आणि द्वैतांच्या सर्व शंकांपासून मुक्त होतो. (४७)