अनेक फळे देणारी झाडे आणि त्यावर चढणारे लता दाट सावलीत होतात. ते सर्व प्रवासींना आराम देतात. परंतु बांबू जो एकमेकांना घासतो तो आगीमुळे स्वतःचा आणि त्याच्या जवळच्या इतरांसाठीही विनाशाचे कारण बनतो.
इतर सर्व फळे देणारी झाडे नतमस्तक होतात, परंतु बांबूचे झाड स्वतःच्या स्तुतीमध्ये उदात्ततेने अभिमान बाळगतात.
सर्व फळझाडे अंतःकरणात शांत राहतात आणि स्वभावाने शांत असतात. ते आवाज काढत नाहीत. पण उंच बांबू आतून पोकळ आणि गाठीशी बांधलेला असतो. तो रडतो आणि आवाज निर्माण करतो.
जो खऱ्या गुरूंप्रमाणे चंदनाच्या सान्निध्यात राहूनही गर्विष्ठ व दांभिक राहतो, (सुगंधरहित राहतो) आणि गुरूची बुद्धी प्राप्त करत नाही, अशा व्यक्तीला गुरूंच्या शिष्यांचे वाईट वाटेल, तो कधीही संसारसागर पार करू शकत नाही.