कबित सवैये भाई गुरदास जी

याही मसतक पेख रीझत को प्रान नाथ हाथ आपनै बनाइ तिलक दिखावते ।

माझे कपाळ पाहून माझे लाडके सद्गुरू प्रसन्न वाटायचे. त्याची पूजा करून तो त्यावर अभिषेकाची खूण ठेवत असे आणि मला ते पाहण्यास सांगत.

याही मसतक धारि हसत कमल प्रिय प्रेम कथि कथि कहि मानन मनावते ।

माझी प्रेयसी तेव्हा तिचे मऊ हात माझ्या कपाळावर ठेवायची आणि प्रेमळ कथांनी मला खूश करायची-अभिमानी.

याही मसतक नाही नाही करि भागती ही धाइ धाइ हेत करि उरहि लगावते ।

मी नाही म्हणत पळून जायचो! नाही! आणि माझा पाठलाग करत तो मला खूप प्रेमाने मिठी मारत माझ्या कपाळाला त्याच्या छातीवर टेकवत असे.

सोई मसतक धुनि धुनि पुन रोइ उठौं स्वपने हू नाथ नाहि दरस दिखावते ।५७६।

पण आता वियोग झाल्यावर मी त्याच कपाळावर आक्रोश करतो आणि रडतो, पण माझा प्रिय स्वामी माझ्या स्वप्नातही दिसत नाही. (५७६)