ज्या शिखाच्या हृदयात गुरूचा बोध वास करतो आणि सिमरनद्वारे आपले चित्त परमेश्वराच्या पावन चरणात केंद्रित करून सर्वव्यापी परमेश्वर त्याच्यामध्ये वास करतो;
जो खऱ्या गुरूंचे पवित्र वचन मानतो, अध्यात्मिक ज्ञानावर चिंतन करतो आणि या प्रक्रियेत तो एकच परमात्मा सर्वांमध्ये अस्तित्त्वात आहे हे जाणतो, अशा प्रकारे सर्वांना समान समजतो;
जो आपला अहंकार सोडतो आणि सिमरन करून तपस्वी होतो, तरीही अलिप्त सांसारिक जीवन जगतो; अगम्य परमेश्वरापर्यंत पोहोचतो,
जो एका परमेश्वराला ओळखतो तो सर्व सूक्ष्म आणि निरपेक्षपणे प्रकट होतो; त्या गुरुभावनेने जगत असतानाही मुक्ती मिळते. (२२)