कबित सवैये भाई गुरदास जी

पान - 300

ਸੰਗਮ ਸੰਜੋਗ ਪ੍ਰੇਮ ਨੇਮ ਕਉ ਪਤੰਗੁ ਜਾਨੈ ਬਿਰਹ ਬਿਓਗ ਸੋਗ ਮੀਨ ਭਲ ਜਾਨਈ ।

संगम संजोग प्रेम नेम कउ पतंगु जानै बिरह बिओग सोग मीन भल जानई ।

प्रियकर आपल्या प्रेयसीला भेटणार असताना जे प्रेमळ वातावरण निर्माण होते ते पतंगालाच कळू शकते. वियोगाच्या वेदनांचे वर्णन आपल्या प्रिय पाण्यापासून विभक्त झालेल्या माशाने केले आहे.

ਇਕ ਟਕ ਦੀਪਕ ਧਿਆਨ ਪ੍ਰਾਨ ਪਰਹਰੈ ਸਲਿਲ ਬਿਓਗ ਮੀਨ ਜੀਵਨ ਨ ਮਾਨਈ ।

इक टक दीपक धिआन प्रान परहरै सलिल बिओग मीन जीवन न मानई ।

एक पतंग त्या ज्योतीच्या प्रेमासाठी स्वतःला जाळून घेतो ज्याला तो पाहत राहतो आणि खेळतो. त्याचप्रमाणे पाण्यापासून विभक्त झालेल्या माशाला जीवनाचा अर्थ नाही. त्यातून बाहेर पडल्यावर तिचा मृत्यू होतो.

ਚਰਨ ਕਮਲ ਮਿਲਿ ਬਿਛੁਰੈ ਮਧੁਪ ਮਨੁ ਕਪਟ ਸਨੇਹ ਧ੍ਰਿਗੁ ਜਨਮੁ ਅਗਿਆਨਈ ।

चरन कमल मिलि बिछुरै मधुप मनु कपट सनेह ध्रिगु जनमु अगिआनई ।

हे प्राणी म्हणजे पतंग आणि मासे आपल्या प्रियकराच्या प्रेमात आपला जीव देतात. दुसरीकडे, दुष्ट माणसाचे मन एका फुलावरून दुसऱ्या फुलावर उडी मारणाऱ्या काळ्या मधमाशीसारखे असते. तो खऱ्या गुरूंच्या पावन चरणांपासून विभक्त होतो, त्यांना भेटल्यानंतरही

ਨਿਹਫਲ ਜੀਵਨ ਮਰਨ ਗੁਰ ਬਿਮੁਖ ਹੁਇ ਪ੍ਰੇਮ ਅਰੁ ਬਿਰਹ ਨ ਦੋਊ ਉਰ ਆਨਈ ।੩੦੦।

निहफल जीवन मरन गुर बिमुख हुइ प्रेम अरु बिरह न दोऊ उर आनई ।३००।

स्वतःच्या हृदयाचा अनुयायी गुरूंच्या आश्रयापासून दूर गेला, ज्याला वियोगाची वेदना आणि पवित्र चरणांचे प्रेम जाणवत नाही. खऱ्या गुरूंनी आपला जन्म-मृत्यू वाया घालवला आहे, त्यामुळे व्यर्थ जीवन जगले आहे. (३००)

सूची (1 - 675)

Kabit Savaiye पान: 1 - 675