محبت وارو ماحول جيڪو پيدا ٿئي ٿو جڏهن هڪ عاشق پنهنجي محبوب سان ملڻ لاء هوندو آهي، هڪ ڪنگڻ کان چڱي طرح ڄاڻي سگهجي ٿو. علحدگيءَ جي درد کي چڱيءَ طرح بيان ڪيو ويو آهي هڪ مڇيءَ جي جيڪا پنهنجي محبوب پاڻيءَ کان جدا ٿي وئي آهي.
شعلن جي محبت لاءِ هڪ مڇ پاڻ کي ساڙي ٿو، جنهن کي هو ڏسندو رهي ٿو ۽ کيڏندو رهي ٿو. ساڳيءَ طرح پاڻيءَ کان ڌار ڪيل مڇيءَ جي زندگيءَ جي ڪا به معنيٰ ناهي. هوءَ مري ويندي آهي جڏهن ان مان نڪرندي آهي.
اهي جاندار يعني ماٺ ۽ مڇي پنهنجي محبوب جي محبت ۾ جان قربان ڪن ٿا. ٻئي طرف هڪ بڇڙي ماڻهوءَ جو ذهن ڪاري ماکيءَ وانگر هوندو آهي، جيڪا هڪ گل کان ٻئي گل ڏانهن ڇڪيندي آهي. اهو سچو گرو جي پاڪ پيرن کان جدا ٿي وڃي ٿو، جيتوڻيڪ ساڻس ملڻ کان پوء
پنهنجي دل جو هڪ پيروڪار گرو جي پناهه کان منهن موڙي ويو، جيڪو گرو جي پاڪ پيرن جي جدائي ۽ محبت جي درد کي محسوس نٿو ڪري. سچو گرو، پنهنجي ڄمڻ ۽ موت کي برباد ڪري ڇڏيو آهي، اهڙيء طرح هڪ بيڪار زندگي گذاري. (300)