مهاڀارت جي زماني ۾، ماضي ۾ پنجن پانڊو وانگر ڪيترائي ويڙها هئا، پر ڪنهن به پنهنجي اندر ۾ رهندڙ پنجن خرابين کي تباهه ڪري پنهنجي دوئي کي ختم ڪرڻ جي ڪوشش نه ڪئي.
گهر ۽ ڪٽنب کي ڇڏي، ڪيترائي عالم، سڌن ۽ سياڻا ٿي ويا، پر ڪنهن به پنهنجي ذهن کي مايا جي ٽن صفتن جي اثر کان آزاد رکي اعليٰ روحاني حالت ۾ نه آندو هو.
هڪ عالم ماڻهو ويد ۽ ٻين صحيفن جو مطالعو ڪري دنيا کي علم ڏئي ٿو، پر هو پنهنجي ذهن ۾ نه آڻي سگهيو ۽ نه ئي دنياوي خواهشن کي ختم ڪري سگهي ٿو.
گروءَ جو هڪ عقيدتمند سک، جنهن سڳورن جي صحبت ۾، رب جهڙو سچو گروءَ جي خدمت ڪري پنهنجي ذهن کي خدائي ڪلام ۾ جڙيو آهي، حقيقت ۾ رب جو حقيقي عالم آهي. (457)