മഹാഭാരത കാലഘട്ടത്തിൽ, പണ്ട് അഞ്ച് പാണ്ഡവരെപ്പോലെ നിരവധി യോദ്ധാക്കൾ ഉണ്ടായിരുന്നു, എന്നാൽ ഉള്ളിൽ വസിക്കുന്ന അഞ്ച് ദുർഗുണങ്ങളെ നശിപ്പിച്ച് അവൻ്റെ ദ്വൈതാവസ്ഥ അവസാനിപ്പിക്കാൻ ആരും ശ്രമിച്ചില്ല.
വീടും കുടുംബവും ഉപേക്ഷിച്ച്, പലരും യജമാനന്മാരും സിദ്ധന്മാരും ഋഷിമാരും ആയിത്തീർന്നു, എന്നാൽ മായയുടെ ത്രിഗുണങ്ങളുടെ ഫലത്തിൽ നിന്ന് സ്വയം മുക്തനായി ആരും തൻ്റെ മനസ്സിനെ ഉന്നതമായ ആത്മീയ അവസ്ഥയിൽ ലയിപ്പിച്ചില്ല.
ഒരു പണ്ഡിതൻ വേദങ്ങളും മറ്റ് ഗ്രന്ഥങ്ങളും പഠിച്ച് ലോകത്തിന് അറിവ് പകരുന്നു, പക്ഷേ അവന് തൻ്റെ മനസ്സിനെ ചുറ്റിപ്പിടിക്കാനോ ലൗകിക മോഹങ്ങൾ അവസാനിപ്പിക്കാനോ കഴിഞ്ഞില്ല.
സന്യാസിമാരുടെ കൂട്ടത്തിൽ, ഭഗവാനെപ്പോലെയുള്ള യഥാർത്ഥ ഗുരുവിനെ സേവിച്ചുകൊണ്ട്, തൻ്റെ മനസ്സിനെ ദൈവിക വചനത്തിൽ മുഴുകിയ ഗുരുവിൻ്റെ അർപ്പണബോധമുള്ള ഒരു സിഖ് യഥാർത്ഥത്തിൽ ഭഗവാൻ്റെ യഥാർത്ഥ പണ്ഡിതനാണ്. (457)