ഭഗവാൻ്റെ നാമത്തെ നിരന്തരം ധ്യാനിക്കുന്നതിലൂടെ, ഗുരുബോധമുള്ള ഒരു വ്യക്തി ദ്വന്ദ്വത്തിൽ നിന്നും ജാതി വിവേചനത്തിൽ നിന്നും സ്വയം അകന്നുപോകുന്നു. അവൻ പഞ്ച തിന്മകളുടെ (കാമം, ക്രോധം, അത്യാഗ്രഹം, അഹംഭാവം, ആസക്തി) പിടിയിൽ നിന്ന് സ്വയം മോചിതനാവുകയും യുക്തിസഹങ്ങളിൽ സ്വയം അകപ്പെടുകയുമില്ല.
ഒരു തത്ത്വചിന്തകൻ്റെ കല്ലിൽ തൊടുമ്പോൾ ഇരുമ്പ് കഷണം സ്വർണ്ണമാകുന്നതുപോലെ, ഗുരുവിനെ കണ്ടുമുട്ടുന്ന ഒരു ഭക്തൻ ഭക്തനും ശുദ്ധനുമായ മനുഷ്യനായിത്തീരുന്നു.
ശരീരത്തിൻ്റെ ഒമ്പത് വാതിലുകളുടെ സുഖഭോഗങ്ങളെ അതിജീവിച്ച്, പത്താമത്തെ വാതിലിലാണ് അവൻ തൻ്റെ കഴിവുകളെ വിശ്രമിക്കുന്നത്, അവിടെ ദിവ്യമായ അമൃതം മറ്റെല്ലാ സുഖങ്ങളിൽ നിന്നും അവനെ അകറ്റുന്നു.
ഗുരുവിൻ്റെയും ശിഷ്യൻ്റെയും കൂടിക്കാഴ്ച ഒരു ശിഷ്യനെ ഭഗവാനെ സാക്ഷാത്കരിക്കുകയും ഫലത്തിൽ അവനെപ്പോലെയാകുകയും ചെയ്യുന്നു എന്ന് ഉറപ്പുണ്ടായിരിക്കുക. അപ്പോൾ അവൻ്റെ ഹൃദയം സ്വർഗ്ഗീയ സംഗീതത്തിൽ മുഴുകിയിരിക്കുന്നു. (32)