വിശുദ്ധ മനുഷ്യരുടെ സഭ സത്യത്തിൻ്റെ മണ്ഡലം പോലെയാണ്, അവിടെ അവർ അവൻ്റെ വാസസ്ഥലമായ കർത്താവിൻ്റെ സ്മരണയിൽ ലയിക്കുന്നു.
ഗുരുവിൻ്റെ സിഖുകാർക്ക്, യഥാർത്ഥ ഗുരുവിലേക്ക് മനസ്സ് കേന്ദ്രീകരിക്കുന്നത് സമയത്തിന് അതീതനായ അതീന്ദ്രിയമായ ഭഗവാനെ കാണുന്നത് പോലെയാണ്. യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ മഹനീയ ദർശനം ആസ്വദിക്കുക എന്ന വിശ്വാസം പൂക്കളും പഴങ്ങളും കൊണ്ട് ആരാധിക്കുന്നത് പോലെയാണ്.
ഗുരുവിൻ്റെ ഒരു യഥാർത്ഥ ദാസൻ പരമമായ ഭഗവാൻ്റെ പരമമായ അവസ്ഥയെ നിത്യമായ ധ്യാനത്തിലൂടെയും തൻ്റെ മനസ്സിനെ ദൈവിക വചനത്തിൽ മുഴുകുന്നതിലൂടെയും തിരിച്ചറിയുന്നു.
യഥാർത്ഥ വിശുദ്ധ സഭയിൽ, (എല്ലാ നിധികളും നൽകുന്നവനായ) ഭഗവാൻ്റെ സ്നേഹപൂർവകമായ ആരാധനയാൽ, ഒരു ഗുരുബോധമുള്ള ഒരു വ്യക്തിക്ക് തനിക്ക് മറ്റൊരു സ്ഥലമില്ലെന്ന് ബോധ്യപ്പെടുകയും, ഭഗവാൻ്റെ ദിവ്യമായ പ്രകാശത്തിൻ്റെ പൂർണ്ണമായ പ്രഭയിൽ അവൻ വിശ്രമിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. (125)