ഗുരുഭക്തനായ ഒരാളുടെ ബംബിൾ തേനീച്ച പോലെയുള്ള മനസ്സ് യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ പാദങ്ങളിലെ അമൃത് പോലെയുള്ള പൊടിയിൽ ധ്യാനിച്ച് വിചിത്രമായ സുഖവും സമാധാനവും നേടുന്നു.
അമൃതം പോലെയുള്ള ഭഗവാൻ്റെ നാമത്തിൽ വിചിത്രമായ സൌരഭ്യവും വളരെ സൂക്ഷ്മമായ ശാന്തതയും ഉള്ളതിനാൽ, അവൻ കൂടുതൽ അലഞ്ഞുതിരിയാത്ത ഒരു സ്ഥിരതയുള്ള അവസ്ഥയിൽ നിഗൂഢമായ പത്താം വാതിലിൽ വസിക്കുന്നു.
സമതുലിതാവസ്ഥയിലും അപ്രാപ്യവും അളവറ്റതുമായ ഏകാഗ്രതയാൽ, അവൻ നാമത്തിൻ്റെ മധുരരൂപം തുടർച്ചയായി ആവർത്തിച്ചുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു.
എല്ലാവിധത്തിലും പ്രകാശവും സമ്പൂർണ്ണവുമായ ഭഗവാൻ്റെ നാമം എന്ന മഹത്തായ സമ്പത്ത് സമ്പാദിക്കുന്നതിലൂടെ, അവൻ മറ്റെല്ലാ രൂപത്തിലുള്ള സ്മരണകളും ധ്യാനങ്ങളും ലോകബോധവും മറക്കുന്നു. (271)