ഗുരുവിൻ്റെ സിഖ് അനുയായിക്ക് തൻ്റെ സ്വത്വം നഷ്ടപ്പെടുകയും ജീവിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ തന്നെ ജീവിതത്തിൽ മോക്ഷം നേടുകയും ചെയ്യുന്നു. ഒരു വീട്ടുടമസ്ഥൻ്റെ ജീവിതം നയിക്കുമ്പോൾ, അവൻ തൻ്റെ വഴിയിൽ വരുന്ന ദുരിതത്തെക്കുറിച്ചോ സമാധാനത്തെക്കുറിച്ചോ/ആശ്വാസത്തെക്കുറിച്ചോ യാതൊരു ആശങ്കയും അനുഭവിക്കുന്നില്ല.
പിന്നെ ജനനവും മരണവും, പാപവും പുണ്യവും, സ്വർഗ്ഗവും നരകവും, സുഖദുഃഖങ്ങളും, ആകുലതയും സന്തോഷവും എല്ലാം അവനു തുല്യമാണ്.
അങ്ങനെയുള്ള ഒരു ഗുരുവിനു കാടും വീടും, ആസ്വാദനവും പരിത്യാഗവും, നാടൻപാരമ്പര്യവും വേദപാരമ്പര്യവും, അറിവും ധ്യാനവും, സമാധാനവും സങ്കടവും, ദുഃഖവും, സുഖവും, സൗഹൃദവും ശത്രുതയും എല്ലാം ഒന്നുതന്നെ.
ഭൂമിയുടെയോ സ്വർണ്ണത്തിൻ്റെയോ ഒരു പിണ്ഡം, വിഷവും അമൃതും, വെള്ളവും അഗ്നിയും എല്ലാം ഒരു ഗുരുബോധമുള്ള വ്യക്തിക്ക് തുല്യമാണ്. കാരണം, അവൻ്റെ സ്നേഹം ഗുരുവിനെക്കുറിച്ചുള്ള ശാശ്വതമായ അറിവിൻ്റെ സുസ്ഥിരാവസ്ഥയിൽ ലയിച്ചുനിൽക്കുക എന്നതാണ്. (90)