അടിസ്ഥാന ജ്ഞാനം അജ്ഞത നിറഞ്ഞതാണ്. അത് പാപത്തെയും ദുഷ്പ്രവൃത്തികളെയും പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നു. സത്യഗുരു നൽകുന്ന ജ്ഞാനം ധർമ്മപ്രവൃത്തികൾ ഉച്ചരിക്കുന്ന പകലിൻ്റെ തെളിച്ചം പോലെയാണ്.
യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ സൂര്യനെപ്പോലെയുള്ള ഉപദേശങ്ങളുടെ ആവിർഭാവത്തോടെ, നല്ല നിലയിൽ നിലകൊള്ളുന്നതെല്ലാം പ്രകടമാകും. എന്നാൽ ഏതൊരു വിഗ്രഹാരാധനയും ഇരുണ്ട രാത്രിയായി കണക്കാക്കുക, അവിടെ ഒരാൾ യഥാർത്ഥ പാതയിൽ നിന്ന് വഴിതെറ്റി സംശയങ്ങളിലും സംശയങ്ങളിലും അലഞ്ഞുനടക്കുന്നു.
യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൽ നിന്ന് ലഭിച്ച നാമത്തിൻ്റെ ഗുണങ്ങളാൽ, അനുസരണയുള്ള ഒരു സിഖ്, പ്രത്യക്ഷമായും പ്രകടമായും കാണാത്തതെല്ലാം കാണാൻ പ്രാപ്തനാകും. ദേവന്മാരുടെയും ദേവതകളുടെയും അനുയായികൾ തിന്മയോ പാപമോ ആയ ദർശനത്തോടെ പ്രകടമായി തുടരുന്നു.
അവരിൽ നിന്ന് ലൗകിക സുഖങ്ങൾ സമ്പാദിക്കുന്നതിനായി ദൈവങ്ങളോടും ദേവതകളോടും ലൗകിക മനുഷ്യരുടെ കൂട്ടുകെട്ട്, ഒരു അന്ധൻ ശരിയായ പാത തേടി അന്ധൻ്റെ തോളിൽ പിടിക്കുന്നത് പോലെയാണ്. എന്നാൽ യഥാർത്ഥ ഗുരുവിനോട് ഐക്യപ്പെടുന്ന സിഖുകാർ