ഗുരു അനുഗ്രഹീതനായ സിഖ് ദൈവത്തിൻ്റെ സാർവത്രിക സാന്നിദ്ധ്യം സാക്ഷാത്കരിക്കുന്നത് പരമോന്നത ദൈവത്തിൻ്റെ പ്രകടനമായ സമ്പൂർണ്ണ ഗുരുവിൻ്റെ പൂർണ്ണമായ അനുഗ്രഹത്തിലൂടെയും ദയയിലൂടെയുമാണ്.
യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ രൂപത്തിൽ മനസ്സിനെ സ്വാംശീകരിക്കുകയും ഗുരുവിൻ്റെ ഉപദേശങ്ങളെ ധ്യാനിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതിലൂടെ, എല്ലാവരിലും ഏകനും സന്നിഹിതനുമായ ആ ദൈവത്തെ സിഖ് തൻ്റെ ഹൃദയത്തിൽ പ്രതിഷ്ഠിക്കുന്നു.
സദ്ഗുരുവിൻ്റെ ദർശനത്തിൽ കണ്ണുകളുടെ കാഴ്ച നിലനിർത്തുകയും ഗുരുവിൻ്റെ ഉച്ചാരണങ്ങളുടെ ശബ്ദത്തിന് ചെവികൾ ട്യൂൺ ചെയ്യുകയും ചെയ്തുകൊണ്ട്, അനുസരണയും അർപ്പണബോധവുമുള്ള ഒരു സിഖ് അവനെ പ്രഭാഷകനും ശ്രോതാവും നിരീക്ഷകനുമാണെന്ന് കണക്കാക്കുന്നു.
ദൃശ്യവും അദൃശ്യവുമായ വിസ്താരത്തിന് കാരണക്കാരനായ ദൈവം, ഒരു പ്രകടനക്കാരനും ഉപകരണവുമായി ലോകത്തിൻ്റെ ഗെയിം കളിക്കുന്നു, ഗുരുവിൻ്റെ അർപ്പണബോധമുള്ള ഒരു സിഖിൻ്റെ മനസ്സ് ഗുരുവിൻ്റെ വാക്കുകളിലും ഉപദേശങ്ങളിലും മുഴുകുന്നു. (99)