ഗുരു മുഖേനയുള്ള ദീക്ഷ കൊണ്ടും ഭഗവാൻ്റെ നാമത്തിൽ ധ്യാനിക്കുന്നതിലൂടെയും മായയുടെ എല്ലാ സ്വഭാവങ്ങളും (രാജ, സതോ, തമോ) കാമം, ക്രോധം, അത്യാഗ്രഹം, ആസക്തി, അഹങ്കാരം തുടങ്ങിയ ദുർഗുണങ്ങളും പരാജയപ്പെടുന്നു. അവരുടെ സ്വാധീനവും നിസ്സാരമായിത്തീരുന്നു.
ഗുരുവിൻ്റെ അറിവ് സമ്പാദിക്കുന്നതോടെ, ഒരു ഗുരുസ്ഥാനീയനായ ഒരു വ്യക്തിക്ക് എല്ലാ ആഗ്രഹങ്ങളോടും ഉള്ള ബന്ധം നഷ്ടപ്പെടുന്നു, അവൻ്റെ എല്ലാ പ്രവർത്തനങ്ങളും പരോപകാരമായിത്തീരുന്നു. അവൻ്റെ എല്ലാ ലൗകിക ആഗ്രഹങ്ങളും അവസാനിക്കുന്നു, അവൻ്റെ അലഞ്ഞുതിരിയലും അവസാനിക്കുന്നു.
ഗുരുസ്ഥാനീയനായ ഒരു വ്യക്തി ഗുരുവിൻ്റെ ഉപദേശങ്ങളാൽ എല്ലാ ആസക്തികളിൽ നിന്നും ആനന്ദങ്ങളിൽ നിന്നും മുക്തനാകുന്നു. നാം സിമ്രാനിൽ മുഴുകിയിരിക്കുന്ന അദ്ദേഹം മറ്റ് സംവാദങ്ങളിലും വാദപ്രതിവാദങ്ങളിലും മുഴുകുന്നില്ല. അവൻ തീർത്തും ആഗ്രഹമില്ലാത്തവനും തർക്കിക്കുന്നവനുമാകുന്നു. ലൗകികവുമായുള്ള അവൻ്റെ അടുപ്പം
നാം സിമ്രാൻ്റെ ഗുണങ്ങളാൽ, ഗുരുവിൻ്റെ ഉപദേശങ്ങൾ പിന്തുടരുന്ന ഒരാൾ തൻ്റെ ശരീരത്തിൻ്റെ എല്ലാ ആവശ്യങ്ങളിൽ നിന്നും മുക്തനാകുന്നു. എന്ന അവസ്ഥയിൽ അദ്ദേഹം തുടരുന്നു. മയക്കത്തിൽ മയങ്ങാത്തതും. അവൻ എന്നും ഭഗവാൻ്റെ സ്മരണയിൽ മുഴുകിയിരിക്കുന്നു. (272)