ഒരു മൃഗം പച്ച പുല്ലും പുല്ലും തിന്നുന്നു. അവൻ കർത്താവിൻ്റെ വചനത്തെക്കുറിച്ചുള്ള എല്ലാ അറിവും ഇല്ലാത്തവനാണ്. സംസാരശേഷിയില്ലാത്തതിനാൽ അമൃത് പോലുള്ള പാൽ നൽകുന്നു.
ഒരു മനുഷ്യൻ തൻ്റെ നാവുകൊണ്ട് പലതരം ഭക്ഷണസാധനങ്ങൾ ഭക്ഷിക്കുകയും ആസ്വദിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു, എന്നാൽ അവൻ്റെ നാവ് ഭഗവാൻ്റെ നാമത്തിൻ്റെ മാധുര്യത്താൽ മധുരമുള്ളതാണെങ്കിൽ മാത്രമേ അവൻ സ്തുത്യർഹനാകൂ.
അവൻ്റെ നാമത്തിൻ്റെ ധ്യാനത്തിൽ അഭയം പ്രാപിക്കുക എന്നതാണ് മനുഷ്യജീവിതത്തിൻ്റെ ലക്ഷ്യം. എന്നാൽ യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ ഉപദേശങ്ങൾ ഇല്ലാത്തവനാണ് ഏറ്റവും മോശമായ മൃഗം.
യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ ഉപദേശം ലഭിക്കാത്ത ഒരാൾ, ലൗകിക സുഖം തേടി അലയുകയും അവരുടെ സമ്പാദനത്തിനായി വിഷമിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അവൻ്റെ അവസ്ഥ അപകടകരമായ വിഷപ്പാമ്പിനെപ്പോലെയാണ്. (202)