നാമത്തിൻ്റെ അമൃതം രുചിക്കാതെ, ഒരു വൃത്തികെട്ട നാവ് ധാരാളം മാലിന്യങ്ങൾ സംസാരിക്കുന്നു. നേരെമറിച്ച്, അവൻ്റെ നാമം ആവർത്തിച്ച് ഉച്ചരിക്കുന്നതിലൂടെ, ഒരു ഭക്തൻ നാവിന് മധുരമുള്ളവനും പ്രസന്നതയുള്ളവനുമായി മാറുന്നു.
അമൃതം പോലെയുള്ള നാമം കുടിക്കുന്നതിലൂടെ, ഒരു ഭക്തൻ ഉന്മേഷദായകാവസ്ഥയിൽ തുടരുന്നു. അവൻ ഉള്ളിലേക്ക് കാണാൻ തുടങ്ങുന്നു, മറ്റാരെയും ആശ്രയിക്കുന്നില്ല.
നാമത്തിൻ്റെ പാതയിലെ അർപ്പണബോധമുള്ള സഞ്ചാരി സമചിത്തതയിൽ തുടരുകയും ദിവ്യവചനങ്ങളായ സംഗീതത്തിൻ്റെ സ്വർഗ്ഗീയ രാഗത്തിൽ ലയിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അവൻ്റെ ചെവിയിൽ മറ്റൊരു ശബ്ദവും കേൾക്കുന്നില്ല.
ഈ ആനന്ദകരമായ അവസ്ഥയിൽ, അവൻ ശരീരത്തിൽ നിന്ന് മുക്തനാണ്, ഇപ്പോഴും ജീവിച്ചിരിക്കുന്നു. അവൻ എല്ലാ ലൗകിക വസ്തുക്കളിൽ നിന്നും മുക്തനാണ്, ജീവിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ തന്നെ മുക്തി നേടുന്നു. മൂന്ന് ലോകങ്ങളുടെയും മൂന്ന് കാലഘട്ടങ്ങളുടെയും സംഭവങ്ങൾ അറിയാൻ അവൻ പ്രാപ്തനാകുന്നു. (65)